Super goed boek en dan nog is geschreven door een 11-jarige, wat knap!
Bloedmooi
- Auteur
-
Charlotte Garstman
- Uitvoering
- Paperback
- Reviews
- 5,0 / 5 (1 reviews )
- Prijs
- € 20 ,99
- Verzending
- Gratis verzending in Nederland en België
- Levertijd
-
Twee tot vijf werkdagen
(Nederland en België) (Past door brievenbus)
Samenvatting
Als er een nieuwe jongen bij vampier Emilia en haar vampierzussen op school komt, verandert hun rustige leven drastisch. De jongen, Cassian, lijkt voor Emilia te vallen. Ondanks de vele waarschuwingen die ze krijgt van een klein gevleugeld meisje, dat alleen voorkomt in haar dromen, valt Emilia ook voor hem. Er gebeuren rare dingen en mensen verdwijnen. Wat is Cassians geheim? En waarom liegen haar zussen tegen haar? Samen met haar familie probeert Emilia onderzoek te doen naar Cassian en het meisje uit haar dromen. Maar hierbij komen ze in wel héél gevaarlijke situaties terecht...
Over de auteur
"Ik ben geboren op 9 juli 1999 en woon met mijn ouders, oudere broer en zus in Castricum. Ik schrijf al verhalen sinds groep drie, maar in de kleuterklas voorspelde mijn lerares al dat ik schrijfster zou worden. Ik vind het fijn om mijn gedachten kwijt te kunnen door te schrijven en zo mijn fantasieën de vrije loop te laten. Bloedmooi is mijn eerste boek dat wordt uitgegeven."
Productinformatie
- ISBN
- 9789462069831 / 978-94-620-6983-1
- Uitgeverij
- Boekscout YO!
- Verschijning
- 19-07-2013
- Taal
- Nederlands
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 166
- Formaat
- 12,5 x 20 cm
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Ik ontwijk bomen, spring over beekjes en sla takken kapot. Ik ruik. Ik ruik of ik Aero of Tiana ruik, of Hydra of Aella. Niets. Misschien zijn ze al terug, kan ook.
‘Waar zijn jullie?’ Stuur ik met een enorme golf van macht naar hen alle vier. ‘Hier.’ Krijg ik terug. Maar het klinkt niet als Aero, Tiana, Hydra of Aella. Het is een andere vampier. Ik ruik nog beter. Niets. ‘Wie ben jij?’, stuur ik. ‘Iemand.’ Ik ontbloot mijn tanden naar de duisternis. Wie het ook is, het is geen vriend.
‘Wat moet je van me?’ Dan blijft het even stil. ‘Wat moet jij van mij?’, vraagt de andere stem kalm. Nu begin ik te grommen. Ik snap het niet. Het was echt op Aero, Tiana, Hydra en Aella gericht. Hoe kan een andere vampier dit ook horen? Dan voel ik een enorme vloedgolf van macht. Het is enorm sterk en ik moet mijn best doen om niet om te vallen. Dan volgen de woorden als een versje:
‘Pak me dan, als je kan
Je kan me toch niet pakken.
Je bent een zwakkeling, zielig ding,
Die in haar eentje naar het grote bos toe ging.’
De woorden galmen door mijn hoofd. De adrenaline raast door mijn lichaam.
Ik wil het liefst terug gaan naar huis, maar ik heb zo'n honger. Dan spits ik mijn oren. Een hert. Ongeveer honderd meter verderop. Dat haal ik wel. Ik moedig mezelf aan, terwijl het koude zweet langs mijn voorhoofd loopt.
‘Zwakkeling, zielig ding.’
‘Dat in haar eentje naar het grote bos toe ging.’
'Stop!', roep ik hardop. 'Stop daarmee!' Als een gek ren ik naar het hert.
‘Stop! Zei het zielige ding,
Dat daarna een hertje ving.
Maar waarom geen mensen bloed?
Oh, dat doet je toch zo goed.’
‘Waar zijn jullie?’ Stuur ik met een enorme golf van macht naar hen alle vier. ‘Hier.’ Krijg ik terug. Maar het klinkt niet als Aero, Tiana, Hydra of Aella. Het is een andere vampier. Ik ruik nog beter. Niets. ‘Wie ben jij?’, stuur ik. ‘Iemand.’ Ik ontbloot mijn tanden naar de duisternis. Wie het ook is, het is geen vriend.
‘Wat moet je van me?’ Dan blijft het even stil. ‘Wat moet jij van mij?’, vraagt de andere stem kalm. Nu begin ik te grommen. Ik snap het niet. Het was echt op Aero, Tiana, Hydra en Aella gericht. Hoe kan een andere vampier dit ook horen? Dan voel ik een enorme vloedgolf van macht. Het is enorm sterk en ik moet mijn best doen om niet om te vallen. Dan volgen de woorden als een versje:
‘Pak me dan, als je kan
Je kan me toch niet pakken.
Je bent een zwakkeling, zielig ding,
Die in haar eentje naar het grote bos toe ging.’
De woorden galmen door mijn hoofd. De adrenaline raast door mijn lichaam.
Ik wil het liefst terug gaan naar huis, maar ik heb zo'n honger. Dan spits ik mijn oren. Een hert. Ongeveer honderd meter verderop. Dat haal ik wel. Ik moedig mezelf aan, terwijl het koude zweet langs mijn voorhoofd loopt.
‘Zwakkeling, zielig ding.’
‘Dat in haar eentje naar het grote bos toe ging.’
'Stop!', roep ik hardop. 'Stop daarmee!' Als een gek ren ik naar het hert.
‘Stop! Zei het zielige ding,
Dat daarna een hertje ving.
Maar waarom geen mensen bloed?
Oh, dat doet je toch zo goed.’