"Ik word zeventig"
De zware strijd van mijn moeder tegen long- en borstkanker

Ik word zeventig vertelt het verdrietige, maar krachtige verhaal van een vrouw die aan long-en borstkanker leed en daarbij ook de mantelzorgster voor haar man met frontotemporale dementie was, totdat hij opgenomen werd in een verzorgingstehuis. Zij streed met de kracht van een leeuwin, vocht terug met onevenbare kracht, en zorgde ervoor dat de ziekte haar niet klein kreeg. Haar liefde voor haar kinderen en kleinkinderen zorgde ervoor dat zij nooit en te nimmer opgaf en elk sprankje hoop aannam om beter te worden. Een zeer heftig en aangrijpend verhaal van begin tot het einde over long- en borstkanker, maar ook een prachtig verhaal over hoop, geloof en liefde.

Het boek van Kim Kallah komt voort uit het verwerken van het rouwproces en om het overlijden van haar moeder een plekje te geven. Nu heeft Kim samen met haar broer de zorg over hun dementerende vader die in een verzorgingstehuis woont. Kim heeft vier zoons en komt uit Noord-Holland. Samen vormen zij een eenheid, houden van reizen, lekker eten en genieten. Samen staan ze altijd klaar voor elkaar!

Eerder die week of de week ervoor, was ik aanwezig geweest bij het wekelijkse huisbezoek van de huisarts. Hij vond het redelijk met ma gaan, maar was wel boos dat ze haar medicijnen nooit op de afgesproken tijd kreeg van de apotheek. Ik had ook een vraag voor hem, meestal wilde ik alles weten en vroeg daarom ook heel veel. Ik had mijn moeder eerder al gevraagd of ze aan haar huisarts wilde vragen of hij mij wilde bellen, omdat ik een serieuze vraag had. Dat wilde ze niet, dus stelde ik de vraag terwijl hij het huisbezoek deed. Ik was benieuwd hoe het zat met een longbloeding, en dan bedoelde ik een massale longbloeding waaraan ze zou kunnen overlijden. Ik zag dat de huisarts niet had verwacht dat ik deze vraag zou stellen, en als antwoord kreeg ik niet veel meer van hem te horen dan ik eigenlijk al wist. Ik had heel internet afgespeurd naar informatie over massale longbloedingen. Maar alles wat ik las, gaf ongeveer hetzelfde weer. Ik werd er niet wijzer van. Op een pdf-bestand voor verpleegkundigen in opleiding las ik een voorbeeld van een patiënt die overleed aan een massale longbloeding. Het was heftig, heel heftig. Het overkomt ongeveer drie procent van alle longkankerpatiënten. Eigenlijk wilde ik de vraag niet stellen in het bijzijn van mijn moeder, maar hoe kreeg ik de arts zelf te spreken? We mochten hem wel bellen op zijn privénummer als er iets zou zijn. Maar voor een vraag? Dus ik vroeg hem of mijn moeder kans op een longbloeding zou hebben.
Hij antwoordde dat hij gezien haar ziektebeeld dit niet verwachtte. De huisarts vond dat het redelijk goed ging en ma zelfs nog niet aan het hospice toe was. Ik vroeg hem wat ik zou moeten doen als het wel zou gebeuren, maar het antwoord was exact zoals op internet stond beschreven. Achter mijn moeder gaan staan en het bloed proberen op te vangen met donkere handdoeken. En kalm blijven. Het antwoord was voor mij niet bevredigend, ik wilde er meer van weten en bleef zoeken op internet.