Jonge Ouderen
Anekdotes en overpeinzingen - naar aanleiding van dertig jaar werken in de ouderenzorg

Je moet tegenwoordig heel wat mankeren wil je opgenomen worden in een zorginstelling. Heden ten dage worden door de overheid ouderen geacht thuis te blijven wonen zolang als dit maar mogelijk is, zo nodig met allerlei thuiszorg, een dagbestedingscentrum, boodschappenbegeleidingsdienst, maaltijdservice aan huis. Al ben je honderd jaar, dit is geen reden om opgenomen te worden in een zorginstelling. Verzorgingshuizen (de oude rusthuizen en later bejaardenhuizen) bestaan niet meer. Er wordt dus gezorgd dat je niet vereenzaamt, dat je gezond eet en je kunt alarmering aan huis krijgen. Zelfs als je gaat dementeren, kun je nog wel een tijdje thuis blijven wonen. Helaas is er waarschijnlijk niet aan gedacht dat de altijd veilige omgeving voor mensen niet veilig meer voelt.

Dertig jaar werk ik nu in de ouderenzorg. Ik mag mijzelf dus ervaringsdeskundige noemen. Ik heb veel leuke anekdotes te vertellen, deze heb ik gebundeld in dit boek, buiten de verhalen die ik te vertellen heb om de lezer het inzicht te geven dat de laatste levensfase niet alleen maar ellendig is.Als wij allen elkaars juiste snaar weten te raken, is het zelfs vaak leuk. De zorginstelling moet uit het stoffige imago gehaald worden. Als ouderen niet meer in staat zijn thuis te blijven wonen, is het wonen in een zorginstelling een uitkomst. Het is een afspiegeling van de maatschappij. Of je je amuseert, verwondert of ergert, je bent niet alleen. Je kunt zelfs nieuwe contacten aangaan als je wilt. Je kunt dingen doen die je nog nooit hebt gedaan. Zwemmen, schilderen, muziek maken. Ik wens de lezer veel plezier en verwondering toe bij het lezen van mijn boek!

Waarom loopt de ene bejaarde te springen en te dansen en zit de ander dagelijks te mopperen of te roddelen op eenzelfde stoel in een recreatiezaal van een zorgcentrum? Heeft het te maken met karakter of ervaringen in het leven of verwend zijn in het leven? Na dertig jaar ben ik er nog niet uit. Waarom kunnen sommige mensen zo goed verbloemen dat ze verdriet hebben? Ikzelf ben erg ‘open’ over wat ik meemaak in het leven. Toen ik acht weken zwanger was van mijn eerste dochter wist iedereen in mijn omgeving het al. “Stel dat het misgaat”, zeiden mensen tegen me. “Nou, dan deel ik dit ook en kunnen mensen me steunen”, zei ik. Als je je open en kwetsbaar opstelt krijg je veel liefde, is mijn ervaring. Na het plotselinge overlijden van mijn man heb ik zoveel liefde gekregen, zelfs uit de zakelijke wereld waarin hij werkte. Op mijn werk praat ik graag met bewoners over het leven. Hun kijk op het leven vind ik erg interessant. Status is weggevallen, niet belangrijk meer. Evenals materiële zaken. Maatschappelijke problemen herhalen zich, ze hebben al zoveel gezien en meegemaakt. De oorlog heeft veel met mensen gedaan. De één praat daar graag over, de ander liever niet. Er waren mensen die het nog redelijk goed hadden. In ieder geval was er saamhorigheid. Mensen hielpen elkaar, met voedsel of onderdak. Tegenwoordig missen we die saamhorigheid nogal eens. Hij is er wel, maar er moet eerst iets gebeuren voordat het bij mensen naar boven komt. Hoe vaak hoor je niet dat mensen zeggen bij een begrafenis: “Wat leuk dat we elkaar weer eens hebben gezien.” Het leven is hectisch, we gunnen ons vaak niet de rust om tot onszelf te komen en aandacht aan elkaar te geven. Als die rust er uiteindelijk wel is gekomen, gewenst of ongewenst, veranderen mensen vaak. Onrust maakt geïrriteerd, het past niet bij ons eigenlijk.