Van hoop naar wanhoop
Door fouten en onmacht een kind moeten missen

Na een zwangerschap van 25,6 weken, werd Hope geboren. Wat zo mooi voor de ouders hoorde te zijn, werd al snel een nachtmerrie. Tien weken lang vol stress, pijn, emotie, woede en veel verdriet! Hope, een mooi en vrolijk meisje dat uit goed hout gesneden was volgens de artsen en thuis geboren in de broek van haar moeder. Ze overleefde twee hersenbloedinkjes, een darmperforatie, waarna een zware operatie volgde met een overlevingskans van maar 30%, waarna ze een stoma kreeg. Tijdens deze operatie liep ze een MSRAbacterie op, dat ze tevens overleefde. Negen weken na deze operatie werd de nachtmerrie werkelijkheid en gebeurde het meest verschrikkelijke voor de ouders, door een grove fout van het ziekenhuis, dat voorkomen had kunnen worden.

Remona Burgmans (1979), geboren in Rotterdam, is de oudste van een gezin van zes kinderen en opgegroeid in een gebroken gezin met haar zusje en moeder. Van kleins af aan is ze altijd al heel creatief geweest en schreef ze veel, maar deed er nooit wat mee. Na een vreselijke jeugd dacht ze eindelijk haar draai en geluk gevonden te hebben, maar helaas werd haar grootste nachtmerrie werkelijkheid en gebeurde wat geen ouder ooit mee zou mogen maken. Ze begon weer met schrijven om het te verwerken en een plaats kunnen geven, maar daarnaast ook om mensen te waarschuwen.

En ja hoor, ik probeerde de tandpasta en het hielp. Inmiddels was het al zondag laat in de middag. Ik had de hele dag geslapen, maar nog was ik te lui om op te staan en ik bleef nog even liggen en dommelen. Vincent was ook nog niet wakker. Ik bedacht dat ik nog veel moest doen. Maar ik had er geen zin in en ook geen puf voor.
Al die tijd moest ik naar de wc. Ik moest echt moed verzamelen om eruit te komen en daarom stelde ik het maar even uit. Eerst wakker worden, dacht ik. Vanuit het bed zette ik de tv aan. Ik keek wat tv en werd langzaamaan wakker. Pas tegen zes uur werd Vincent wakker.
“Schat,” vroeg ik hem, “wil je wat eten?”
Hij had altijd last van een ochtendhumeur – hoewel je nu niet meer van ochtend kon spreken - en hij antwoordde een beetje nors: “Broodje hamburger lijkt me wel lekker.”
Zo gezegd, zo gedaan en ik maakte ons ontbijt/lunch/ diner! Nog steeds was ik niet naar de wc geweest. Om halfnegen uur hield ik het echt niet meer en ging ik naar de wc. Toen ik op de wc zat, had ik het gevoel nog meer te moeten plassen. Maar … oeps, mijn vliezen braken! Rustig en kalm liet ik het bezinken. Ik liep naar de slaapkamer en zei tegen Vincent: “Schat, mijn vliezen zijn gebroken.”
Ik pakte mijn telefoon en oplader en liep rustig naar de keuken. Het was nu twee over halfnegen en ik belde 112.
“Hallo mevrouw, heeft u politie, brandweer of ambulance nodig?”
“Ik heb een ambulance nodig.”
Aan de andere kant van de lijn klonk: “In welke woonplaats?”
Ik vertelde waar ze moesten zijn en voegde eraan toe: “Ik ben ruim vijfentwintig weken zwanger en mijn vliezen zijn gebroken! Kunt u opschieten? Ik ben bang dat de baby komt …”
Nog steeds bleef ik rustig, maar ik ijsbeerde wel door de kamer, wachtend op de ambulance. Het wachten duurde een eeuwigheid. Om kwart voor negen was de ambulance er nog niet, dus belde ik nogmaals 112. Ze vertelden me dat ze onderweg waren. Ik moest me maar rustig houden. Ik smeekte hen om op te schieten, want ondertussen begon het te branden vanbinnen in het geboortekanaal. Ik begreep dat het niet lang meer zou duren …
Toen begon de bevalling, zomaar, zonder weeën. Daar werd het baby'tje geboren, in mijn broek! Na vijftien minuten was de ambulance er nog niet, maar de baby was al geboren! Het kleine wezentje lag in mijn broek!
Ik durfde niet te kijken, bang voor wat ik aan zou treffen! Ik bedacht dat dit ook niet goed zou zijn: alle bacteriën en de kou die er bij het baby'tje konden komen.
Het was vijf voor negen en toen arriveerden eindelijk de ambulance en de verloskundige!