De laatste Maya Prins

's Ochtends om zes uur in de warme groene jungle van Mexico, met om je heen indrukwekkende Maya ruïnes. Een unieke ervaring, vindt Dini Reijers. Deze oma van vijf kleinkinderen bekeek dit, behalve met volwassen emotie en verwondering, ook door kinderogen. Dan is immers alles mogelijk! Zo ontstonden verhalen die onmogelijk lijken maar… misschien, ooit ergens, waargebeurd zouden kunnen zijn. De laatste Maya Prins is een van die verhalen.

Wat stom van me om toch dit pad te nemen, terwijl ik het helemaal niet wilde, denkt hij. Maar… wacht eens even, het was mijn fiets. Het stuur draaide uit zichzelf dit pad in. Hij weet nu heel zeker dat er iets mis is. Zijn hart bonkt als een op hol geslagen drumstel als hij opeens, een paar meter voor zich op het pad, een grote donkere gedaante ziet staan. Door de mist kan hij niet zien wie of wat het is. Verlamd door de schrik vergeet hij te remmen. Er klinkt een doffe klap. Hij voelt het stuur van de fiets in zijn maag, en slaat voorover.
‘Ga dan ook opzij stommerd!’ probeert hij te roepen, maar er komt geen geluid. Zijn hoofd zit ergens in vast. Er schuurt iets ruws langs zijn gezicht. Met moeite trekt hij zich los en gaat rechtop staan. Dan pas ziet hij wat er aan de hand is. Zijn hoofd zat vast in de cape van de donkere gedaante, die nu voor hem staat. Als eerste ziet hij een paar grote handen, die het stuur van zijn fiets stevig vasthouden. Vanaf die handen kijkt hij omhoog naar een grauwe mantel van ruwe stof. Daarboven ziet hij het gezicht van een man. Help! Wat is dit? Hij durft bijna niet te kijken. Hij ziet een paar groene ogen, die dwars door hem heen kijken. Het lijkt of ze hem helemaal niet zien. Maar nog enger is, wat hij boven en tussen die ogen ziet. Het is een tatoeage. Een tatoeage van een zwarte slang, die er zo levensecht uitziet, dat het lijkt alsof hij vanaf het voorhoofd over de neus van de man kruipt. Zijn kop eindigt precies op het puntje ervan. De groene tong hangt een beetje naar beneden en… beweegt? Of verbeeldt hij zich dat?