Het verboden volk

Het leven van de zestienjarige Maia verandert drastisch nadat ze is aangevallen door rouwschaduwen, magische wezens waarvan ze niet wist dat ze bestonden. Samen met haar redders, Jonathan en Elin, gaat ze op zoek naar een manier om haar been te genezen. Ze komt erachter dat Jonathan een weerwolf is, Elin een vampier en zijzelf een vampierweerwolf. Ze hoort bij het verboden volk, een volk dat gehaat wordt door alle andere magische wezens, omdat weerwolven en vampiers niet op elkaar verliefd horen te worden. Jonathan en Elin zijn dit wel, en dus helpen ze Maia om haar plek te vinden in de magische samenleving, waarvoor ze alles op het spel moeten zetten.

Sterre de Vries houdt haar hele leven al van lezen en schrijven. Op jonge leeftijd schreef ze al eigen verhalen. Haar voorliefde voor fantasy boeken deed haar op haar dertiende besluiten om er zelf een te schrijven. Dit is Het verboden volk geworden. Met veel plezier heeft ze twee jaar aan het boek gewerkt. Ze is heel trots dat het nu op haar zeventiende wordt uitgegeven.

Als ik wakker word proef ik bloed op mijn tong. Ik probeer op te staan, maar ik ben te duizelig. Een pluk zwart haar glijdt voor mijn ogen. Ik schuif hem achter mijn oor. Mijn wimpers blijven aan elkaar plakken, waardoor mijn ogen moeizaam opengaan, en mijn hoofd doet zo’n pijn dat ik snel weer ga zitten. Ik voel me niet lekker, en gisteravond is een groot zwart gat. Ik herinner me niets. Langzaam begin ik de kamer in me op te nemen. De verf op de muren is afgebladderd en de deur is dicht. Misschien zit hij op slot, maar dat weet ik niet zeker. Mijn voorhoofd bonkt verschrikkelijk en mijn benen tintelen. Er hangt alleen een spiegel aan de muur, die duidelijk zijn beste tijd gehad heeft. Ik hoor het bulderen van de wind en het vallen van de regen. Het klinkt als een storm, en ik ben even bang dat het huisje het niet gaat houden, tot ik mezelf dwing na te denken over de belangrijke zaken. Dit is beslist niet waar ik wil zijn of waar ik moet zijn. Hoe ben ik hier überhaupt terechtgekomen? De gedachte dat ik ontvoerd ben schiet door mijn hoofd, maar ik ben te moe om echt in paniek te raken. In plaats daarvan denk ik aan mijn vader. Ik voel me schuldig omdat ik nu pas aan hem denk. Waarschijnlijk is hij doodongerust. Langzaam val ik weer in slaap, met mijn gedachten bij hem.
Ik word wakker als de deur met een piepend geluid opengaat. In de deuropening staat een jongen. Meteen ben ik alert. Dit is al de zoveelste keer dat ik blij ben dat ik op een vechtsport zit. ‘Wie ben jij? Hoe kom ik hier?’ De jongen lijkt een beetje onthutst door mijn kwade toon, maar herstelt zich weer.
‘Ik ben Jonathan en dit is Elin. Wie ben jij?’ antwoordt hij.