Humanimals saga
Opkomst van de hybriden

In een post apocalyptische wereld met ongelijke mensenrechten heeft bij sommige mensen een specifieke verandering in hun DNA plaats gevonden. Dit zeldzame alfagen maakt een combinatie mogelijk tussen mens en dier zonder uiterlijke veranderingen. Medius wordt achterna gezeten door het leger van de Heilige Raad zonder te weten waarom. Khadija, een vrijheidsstrijder van het verzet Libertus is ook op zoek naar hem en heeft daarnaast haar eigen missie. Hoewel het alfagen als een fout wordt gezien, besluit Valeri haar invloedrijke familie achter te laten. In Citadel, waar de transformatie plaatsvindt ontmoeten ze elkaar en een mysterieuze man, die een revolutie wil starten. Geconfronteerd door het verleden als mens en toekomst als humanimal, zullen ze allemaal een belangrijke rol spelen in het lot van de wereld.

Michael Jerrold Waal (1983) geboren en getogen in het multiculturele Amsterdam. Wonend in het centrum van de stad met twee katten genaamd Gambit en Rogue. Jarenlang gewacht op een film of boek over zijn idee, totdat het kwartje viel. Het verhaal had hem als schrijver uitgekozen! Tijdens de master Orthopedagogiek gestopt met studeren om zijn droom te verwezenlijken. Naast een baan in de psychiatrie heeft hij talloze nachten geschreven achter de laptop. Gedreven door pure passie. Een wereld die in de eerste instantie een trilogie zou worden groeide al snel uit tot een zevendelig avontuur. Behalve bezig zijn met “de humanimals saga” is het schrijven van gedichten en blogs ook een geliefde bezigheid.

Hij bereidde zich voor de andere man aan te vallen, maar zag tot zijn verbazing dat alle drie levenloos op de grond lagen. Hij keek naar het meisje met open mond en zocht naar woorden. Zijn hart begon sneller te kloppen. Tevergeefs probeerde hij zijn droge lippen te bevochtigen. Langzaam vond hij zijn stem terug. “Wat... wat ben jij?” Het meisje streek met haar handen door haar kortgeknipte zwarte haren en probeerde alles achter haar oren te doen. Haar groen gerafelde jasje en haar spijkerbroek hadden meerdere gaten, waardoor haar azuurblauwe huid beter zichtbaar was. Op haar gezicht en armen waren enkele zwarte stippen te zien. Lichtblauwe dampen kwamen constant van haar af terwijl ze hem met haar pikzwarte ogen aankeek. “Hoe heet je?”
Medius stond vastgenageld aan de grond en zijn adem stokte. Langzaam vond hij zijn stem terug, weliswaar één octaaf hoger. “Hoe… wat? Die mannen zijn dood en jij hebt niet eens een schram!” Vanaf een kleine afstand zwaaide ze met haar azuurblauwe hand op en neer. Dit keer was de irritatie in haar stem duidelijk te horen. “Nee, natuurlijk heb ik geen schram, maar ik vroeg je wat. Hoelang ga je met open mond blijven staren, voordat je me antwoord geeft?” Trillend stak hij zijn hand uit. “Eh ja, sorry hoor. Ik had deze week nog geen blauw meisje gezien die vier mannen alleen aankon. Mijn naam is Medius en hoe heet jij?” Ze maakte een sprongetje achteruit. “Wat doe je gek? Zie je die dampen niet of wil je soms dood? Blijf uit mijn buurt, totdat ik weer normaal ben.”
Hij opende zijn mond, maar besloot niets te vragen. De azuurblauwe huidskleur van het meisje veranderde geleidelijk. De zwarte stippen op haar huid verdwenen één voor één. Al snel keek hij recht in de mosgroene ogen van een blank meisje, die niet ouder dan achttien kon zijn. Haar onschuldige jongensachtige gezichtje verraadde zo op het eerste gezicht geen enkel gevaar. Het feit dat ze een paar centimeter korter was dan hij maakte haar zelfs onschuldiger.