De Stier
Atypische kroniek van een atypische familie

De Stier is de anekdotische kroniek van een atypische familie die alleen maar haar eigen regels volgt, niet gehinderd door de wet of door de heersende moraal. De periode gaat van kort na de Eerste Wereldoorlog tot in de jaren ‘70 van de twintigste eeuw. Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van verschillende personages die iets met de familie te maken hebben. De thema’s in het boek zijn van alle tijden en nog steeds brandend actueel: liefde en lust, schuld en vergelding, prostitutie, hetero- en homoseksualiteit, pedofilie, oorlog en collaboratie, de hormonenhandel, enzovoort. De Stier lees je in één adem uit.

Guy Van Lancker studeerde moraalwetenschappen aan de Universiteit in Gent en werkt in het onderwijs. Hij is geboeid door alle vormen van menselijk deviant gedrag en de maatschappelijke reactie daarop. Wat is deviant, wie bepaalt dat en hoe komt die reactie tot stand? Hoe gaat zowel de maatschappij als de individuele mens met het ‘anders zijn’ van anderen om? Acceptatie, veroordeling of uitsluiting en sanctionering al dan niet sociaal of juridisch? In hoeverre is een mens verantwoordelijk voor zijn daden en zijn ‘zijn’. Bestaat vrije wil wel, of is het mythe? Wat zijn de consequenties daarvan? De auteur is eveneens geboeid door de evolutie in waarden en normen in de tijd en de acceptatie of verwerping van menselijk gedrag dat niet aan de hedendaagse normen en waarden voldoet.

“Uhuh, uhuh, uhuuh, uhuuh!” kraaide de heer Désiré Wittewrongel, terwijl hij klaar kwam bij Samantha S., callgirl van beroep. Zoals gebruikelijk had de hele zaak nauwelijks enkele minuten geduurd.
Daarna viel hij, eveneens zoals gebruikelijk, voor volle tien minuten in een diepe, bijna comateuze slaap tussen Samantha’s weelderige borsten. Soms liep er ook wat kwijl uit zijn mond.
Nadien werd hij schoksgewijs weer wakker en keek verdwaasd de kamer rond, alsof hij totaal niet meer wist hoe hij daar terecht gekomen was.
Van zodra hij enigszins bij bewustzijn was, sprong hij uit bed en trok gehaast zijn kolossale onderbroek en zijn broek weer op. Andere kleding-stukken gingen sowieso nooit uit, zelfs zijn schoenen niet.
Tijdens het afscheid vermeed hij steeds angstvallig Samantha S. aan te kijken. Nooit waste hij zijn piepklein lulletje of zijn handen.
Tot slot en weerom zoals gebruikelijk legde hij het geld, vermeerderd met een royale bonus discreet op de tafel en glipte met neergeslagen ogen de hotelkamer buiten. Hij mompelde daarbij iets onverstaanbaar, een beschaamde groet wellicht.
Het leek meer een vlucht dan een afscheid.

Samantha’s echte naam was Peggy Geiregat. Omwille van de stuitende vulgariteit daarvan en ook omdat ze vreesde dat zo’n naam een totaal ongewenst clientèle zou aantrekken, had ze voor de artiestennaam Sa-mantha S. gekozen. Ze vond dat sexy klinken en ook een beetje mysteri-eus.
Ze bleef nog even liggen en stak een sigaret op. Zij glimlachte minach-tend bij de gedachte aan de heer Wittewrongel.
Zij verafschuwde zowat alles aan hem: zijn bolle uitstaande kikvorsogen, zijn kleine gedrongen gestalte, zijn pappig lichaam dat overgegaan was van kinderlijkheid naar verval en nooit een bloei gekend had en zijn potsierlijke combover met dunne, sprieterige haren die hij kunstig drapeerde over zijn vreemd langwerpig hoofd in een lachwekkende poging zijn kaalheid te verbergen.
Ze gruwde van zijn afstotelijke cariës adem en zijn onooglijk roze kinderpiemeltje, verborgen in een walgelijk grote toef rossig schaamhaar.
Ros gezeikt, dacht ze.
Hij rook steeds naar oud zweet en ranzige kleren, ietwat gemaskeerd door een ouderwetse aftershave, wellicht ‘Tabac Original’, een merk dat ooit furore maakte in de vroege jaren zestig van de twintigste eeuw.
Maar ach, wat maakte het uit, zij had al heel wat moeilijker klanten zien passeren, uiteindelijk was dit lachwekkend ventje helemaal niet veeleisend, hij betaalde zeer goed en in nauwelijks een uur was de hele zaak gefikst.
Geld is tenslotte geld, zaken zijn zaken.

Het scenario met de heer Wittewrongel was steeds hetzelfde: om de maand kreeg ze een beschaamde telefoon, waarin hij haar vroeg om samen te komen voor een ‘bespreking’ in een of ander hotel aan zee. Ze vermoedde dat hij belde in het bijzijn van zijn personeelsleden.
In de hotelkamer moest ze zich uitkleden op haar zwarte lingerie na. Die moest ze zeer langzaam uittrekken met haar rug naar hem toe en zich daarna gespeeld gechoqueerd omdraaien terwijl ze preuts haar grote borsten en haar vagina probeerde te verbergen voor zijn hitsige blikken.
De heer Wittewrongel geraakte alleen daardoor steevast in een staat van grote, bijna puberale opwinding. Zij mocht zijn penis nauwelijks aanraken of hij kwam klaar in haar hand. Dat vond de heer Wittewrongel niet leuk, hij nukte dan als een klein kind en bleef twee maanden weg in plaats van één. 

In het begin van hun zakelijke relatie had ze geprobeerd hem een condoom aan te doen, maar dat was nooit gelukt, niet alleen omdat hij bij de minste aanraking klaarkwam, maar ook omdat hij zo klein geschapen was. Een condoom afrollen was quasi onmogelijk, er was alleen een gezwollen eikeltje, maar helemaal geen schacht.
Zij liet dat condoom dan maar achterwege en leidde hem uiterst voorzichtig naar haar prachtige, kaal geëpileerde vagina. Zij wreef zijn eikeltje een paar keer tegen haar buitenste schaamlippen en hopsakee, hij kwam klaar, niet in grote gulpen, maar met enkele druppels waterachtig snot.
Tot echte penetratie was het nooit gekomen, maar blijkbaar was de heer Wittewrongel zeer tevreden met wat zij deed, want hij kwam steeds terug.