Indrukwekkend boek. De schrijfster neemt je echt mee in haar eigen verhaal en ervaringen
Dromen over kleine voetjes veranderen in een vreemde werkelijkheid
Mijn persoonlijke verhaal over de psychose die ik kreeg na mijn bevalling
- Auteur
-
Sacha Schreurs
- Uitvoering
- Paperback
- Genre
- Ervaringsverhalen
- Reviews
- 5,0 / 5 (1 reviews )
- Prijs
- € 20 ,99
- Verzending
- Gratis verzending in Nederland en België
- Levertijd
-
Twee tot vijf werkdagen
(Nederland en België) (Past door brievenbus)
Samenvatting
Voor de derde keer werd ik moeder. Een maand na de bevalling gebeurde er iets ernstigs. Ik kreeg waanbeelden en dacht dat ik was vergiftigd. Die nacht werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Daar zag ik mijn overleden opa die vroeg of ik mee naar huis ging, de hemel dus. In dit boek staat mijn persoonlijk en waargebeurd verhaal over de psychose die ik kreeg na de bevalling, met hele moeilijke momenten en ook mooie momenten. Als je in een psychose zit krijg je een totaal ander beeld van de werkelijkheid dan dat die in het echt is. Ik wil met mijn verhaal anderen informeren over hoe het is om een psychose mee te maken en hoe dat voor je naasten is.
Over de auteur
Sacha Schreurs woont met haar vriend en 3 kinderen in een leuk Brabant's dorp. Ze is erg creatief, schildert en wandelt graag door de natuur. Het schrijven van dit boek heeft in totaal 8 jaar geduurd. Elke keer schreef ze weer een stukje verder na aanleiding van een herinnering. Het boek schrijven gaf een fijne verwerking van een heftige periode die op deze manier afgesloten werd. Maar toch wilde ze het verhaal ook delen met anderen. Spannend maar het gaf haar ook een goed gevoel om dit verhaal naar buiten te brengen, een post partum psychose overkomt je en er is niks om je voor te schamen.
Productinformatie
- ISBN
- 9789464033274 / 978-94-640-3327-4
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 19-06-2020
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Ervaringsverhalen
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 168
- Formaat
- 16 x 24 cm
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Ik ging maar op de bank liggen en ineens kon ik mijn hele lichaam niet meer bewegen. Ik kon zelfs amper iets eten. Weer smeekte ik mijn moeder, “oh Mam help me dan, ik ga dood”. Mijn moeder ging toch maar eens bellen met het ziekenhuis. Deze situatie was zo abnormaal, Daniel en mijn moeder begrepen niet wat er met mij aan de hand was. Nou dat bellen naar de huisartsenpost dat was een hoop gedoe, want zij wilden niet komen, we moesten zelf maar komen. Zo zat mijn moeder maar liefs een uur aan de telefoon met het ziekenhuis!!
Het was voor haar ook heel moeilijk uitleggen wat ik had, en degene aan de telefoon wisten ook niet wat ze met me aan moesten, omdat er geen duidelijke symptomen waren daarom bleven ze maar doorvragen. Daniel was dat zat en zei:" Kom hang die telefoon op, we stappen nu in de auto en gaan nu naar het ziekenhuis. In de auto leek het alsof ik sliep, dat dachten ons mam en Daniel, maar ik was wel wakker maar kon me gewoon niet bewegen. Daniel zei nog “pas op dat je niet op Tommy gaat liggen”. Daniel moest me uit de auto tillen in een rolstoel. Op de huisartsenpost viel ik ook weer flauw. Ik ben toen van de huisartsenkamer direct naar een bed naar een onderzoekskamer gegaan. Ik lag daar half aanwezig op dat bed. Een verpleger deed allerlei testen en hij dacht dat het apparaatje voor de bloeddruk te meten kapot was want deze was te laag om te meten. Ikzelf voelde me op dat moment bijna volledig wegzakken. Ik hoorde alleen nog de stem van die verpleger en die klonk erg zenuwachtig. Ik lag daar maar met mijn ogen dicht en mijn geest draaide op volle toeren, het leek een gevecht te gaan worden tussen mij en Tommy. Elke keer als ik weer bij positieven kwam dan hoorde ik Tommy niet, en ik dacht dat hij dan dood zou gaan in plaats van mij.