Droomdood
Euthanasie of doden uit liefde

Lena Krul is dement en komt daardoor niet meer in aanmerking voor euthanasie. Haar man, Cor Krul (83), heeft haar ooit beloofd dat ze niet zo zou eindigen als haar moeder, die ooit dement en mensonwaardig wegkwijnde in een verzorgingstehuis. Hij smeedt een plan om zijn belofte in te lossen, maar telkens als hij op het punt staat dit ten uitvoer te brengen slaat de twijfel toe. Cor is een doener, die zijn hele leven schepen in elkaar heeft gelast bij de failliet gegane NDSM. Voor hem geen intellectuele verhandelingen over euthanasie bij demente bejaarden of andere ethische overwegingen. Maar blijkbaar is er meer nodig dan een goed plan om het leven te nemen van een geliefde.

Lukas Dijkema (Amsterdam ‘54), werd na een aantal omzwervingen, waarin hij o.a. reisde en zijn kandidaatsexamen medicijnen haalde, in 1983 aangenomen op de Arnhemse Toneelschool. Hij studeert daar af met een zelf geschreven tekst en speelt vervolgens tot 1997 bij het destijds vermaarde toneelgezelschap De Trust. Daarna begint hij met het schrijven van proza. Dit resulteert in zijn eerste roman Hakken in het zand, uitgegeven bij L.J. Veen (‘02). Naast schrijven werkt hij als trainingsacteur en richt hij in 2010, samen met collega Kees van Loenen, de Dijkema Van Loenen-groep op. Ze ontwikkelen daarvoor de Act Yourself Methode, een trainingsvorm die is gebaseerd op het naspelen van filmscènes. In 2015 pakt hij het schrijven weer op wat leidt tot de roman Droomdood. Vanaf 1998 tot heden speelt hij o.a. in een aantal producties bij toneelgroep Kassys en is hij te zien in films en tv-series (o.a. Michiel de Ruyter, Nieuwe Buren, Flikken Maastricht en Spangas).

Moeizaam staat ze op en zoekt steun bij de tafel. Ze voelt een tik tegen haar hand en kijkt ernaar. Een drinkbeker rolt traag over de rand van de tafel op de grond en blijft daar liggen, langzaam loopt de thee uit de tuit. Die hoort daar niet, denkt ze in een vlaag van helderheid. Ze kijkt om zich heen en zoekt naar een doel voor haar opstaan. Haar blik blijft hangen op de platenspeler. Ja, denkt ze, dansende muziek.
Voetje voor voetje schuifelt ze rond de tafel. Ze zoekt steun bij de stoelen en als ze zo een rondje heeft afgelegd glijdt haar blik langs haar leunstoel bij het raam. Dan voelt ze haar vermoeidheid en verlangt ze ernaar even te gaan zitten, een dutje te doen. Ze schrikt van het kloppen op de deur, achter haar. Ze draait zich half om en zet daarbij een voet op haar drinkbeker. Net voor ze valt ziet ze een vrouw de kamer binnenkomen, een jonge vrouw die nog iets zegt. Het volgende moment is er alleen pijn. Een snijdende pijn die duurt en duurt... terwijl ze opgewonden stemmen hoort, die duren en duren… vastgepakt wordt, pijn! Opgetild, in een bed gelegd, in een auto geschoven die daarna heel lang over hobbels rijdt. Pijn, die duurt. Pijn, die krijst.