Nathalies Geestverschijning
Cyclus van Creatie deel 2

Nathalie en haar cirkel proberen hun plek te vinden binnen de magische samenleving, maar ze doen dit alle drie op hun eigen manier waardoor ze langs elkaar heen leven. Wanneer Diana aan Nathalie vraagt of ze wil komen helpen op een opgraving in Mexico zegt ze gretig ja, maar Diana waarschuwt Nathalie ook. Er worden de laatste tijd vrouwelijke magiërs ontvoerd en niemand weet door wie. Als Nathalie tijdens kerst ontdekt dat haar achternicht, Laura, sinds kort magiër is, krijgt ze er nog meer verantwoordelijkheden bij.
Weet ze zich samen met haar cirkel staande te houden tijdens deze roerige tijden? Kan ze Laura helpen om haar plek te vinden? En wat is er met Rosa gebeurd, die vermist blijkt als Nathalie in Mexico aan komt?

Harm (1989) en Yedda (1988) wonen samen met hun zoontje in Rotterdam. Na Yedda’s diagnoses van depressie en autisme, zijn ze begonnen met het uitdenken van dit verhaal om weer meer plezier terug te brengen in haar leven. Dit boek is daarvan het tweede resultaat. Yedda schrijft al sinds ze een pen vast kan houden en Harm heeft al zijn hele leven een liefde voor vele vlakken van de menselijke geschiedenis. Ze hebben allebei een grote fantasie, werken erg graag samen en willen het resultaat daarvan graag met de wereld delen.

“Dankjewel dat je me meegenomen hebt naar de woestijn,” zei ik terwijl de ober onze borden op kwam halen en retsina voor ons inschonk. Ik wachtte tot hij weer weg was voor ik mijn opmerking af maakte. “Ik denk niet dat ik anders geweten had dat dit aan het gebeuren is.”
“Daar was ik al bang voor,” knikte Diana. “Alle ordes zijn erg bezig hun eigen mensen te beschermen. Daardoor vallen afvalligen zoals jij of Morgana vaak buiten de boot. Al heb ik haar nog niet weten te bereiken."
“Ze zal wel weer bezig zijn met het een of ander waar ze niet bij gestoord wil worden. Daar heb ik Merlijn vaak genoeg over horen mopperen,” grinnikte ik.
“Goed punt. En zij is sterk genoeg om ervoor te zorgen dat ze niet ontvoerd wordt,” voegde Diana er aan toe.
De ober kwam twee grote borden moussaka voor ons op tafel zetten. Nadat hij weg was, ging ons gesprek weer verder.
“Dus er is na twee maanden en zo veel ontvoeringen nog niets bekend over de dader, of hoeveel daders er zijn?” vroeg ik voordat ik begon met eten.
“Niet echt. We staan voor een raadsel. Heb jij nog wat ontdekt terwijl we daar waren?”
“Ik kan niet zeggen of het één of meerdere daders waren. Alle resonanties die ik op de drie plekken gezien heb, leken veel verder verdwenen of aangetast dan ik binnen een dag of een week verwacht had.”
“Dat was mij ook al opgevallen. Het is een van de dingen die het zo moeilijk maakt om te bepalen wat er echt gebeurd is. Ik heb daar wel een theorie over, maar die is nog te slecht onderbouwd om hardop uit te spreken en ik hoop dat hij onjuist blijkt te zijn. Voorlopig gaan we ervan uit dat het een Eenoog is.”
“Maar waarom dan?” vroeg ik hardop, terwijl ik voelde dat Veluna precies dezelfde vraag had.