Het kleurenoffer

In een wereld waarin alle kleuren zijn verdwenen en alle goddelijke schepsels en menselijke uitvindingen zijn gereduceerd tot grijstinten, wordt een jongen geboren uit een liefdevol nest. Hij wordt onderwezen in de kleuren en geuren van vervlogen tijden. Net als zijn leeftijdsgenoten leeft hij in de schaduw maar met een schuin oog kijkt hij naar wat er zich afspeelt in het licht. Op een dag wordt hij aangewezen als de verlosser en krijgt hij de opdracht om de laatste kleuren te verzamelen die nog verscholen zijn op aarde. Als hij oud genoeg is, trekt hij er in de duisternis op uit in een ultieme poging om de wereld te herstellen. Tijdens zijn missie wordt hij geconfronteerd met een onbekende, duistere kracht...

Carlo Dias is geboren in 1983 als zoon van Portugese ouders. Zijn jeugd brengt hij door in Amsterdam Nieuw-West waar hij nog steeds woonachtig is. In 2008 behaalt hij de master Film Studies aan de Universiteit van Amsterdam. Vanaf 2008 is hij werkzaam in de filmsector als distributeur en exploitant. Verhalen, in de breedste zin van het woord, maken derhalve een belangrijk onderdeel uit van zijn leven. “Melanie Evil - Helletocht naar Lissabon” (2020) is zijn schrijversdebuut en wordt in 2021 opgevolgd door “Het kleurenoffer”.

‘Niemand gaat hier ooit dood.’ De oude vrouw legt de lantaarn neer op de houten tafel en gaat moeizaam zitten. Ze slaakt een lange zucht van vermoeidheid. Als ze haar blik eindelijk tot me richt, zie ik het. Haar ogen. Ze sprankelen. Ze moesten ooit blauw zijn geweest. Het kan niet anders. Nu, in dit kleurloze bestaan, weet haar blik alsnog een fel licht te werpen op mijn gemoed. ‘We gaan gewoon door. Elke dag weer. En onze botten verslijten. Onze schouders slinken. Onze tanden en haren vallen uit. Maar dood? Geen sprake van.’ Ik ga tegenover haar zitten en kan mijn ogen niet van haar afhouden. Haar hele voorkomen straalt een overweldigende aantrekkingskracht op me uit.

‘Mevrouw…’ Ik aarzel even voor ik weer verder ga en slik krampachtig. ‘Mevrouw… Ik ben ergens naar op zoek en ik hoopte dat u me in de juiste richting zou kunnen helpen.’ De oude vrouw kijkt weg en lijkt mijn woorden compleet te negeren. Ze staart naar een emmer midden in de kamer die de druppels opvangt die uit een lek in het dak naar beneden vallen. Het geluid van druppel na druppel lijkt een hypnotiserende werking op haar te hebben. Zonder te knipperen en zonder haar blik van de emmer af te wenden, vertelt ze.

‘Kunt u zich voorstellen dat dit dorp ooit een enorme levensvreugde kende? Er renden kinderen over straat. Je kon ze horen lachen! Of huilen als ze weer eens over de keien struikelden en hun knieën openhaalden. Akkers vol verse groenten. Overvolle bomen die in hun volle reikwijdte bergen fruit afwierpen. Onze weiden vol bloemen tot zover het oog kon reiken. Kunt u het zich voorstellen?’ De glans die zojuist nog in haar ogen leefde, verdampt bij de gedachte aan betere tijden. Haar vraag kan ik onmogelijk beantwoorden.

‘Mevrouw, ik zou u graag willen vragen of u mij in de juiste richting zou kunnen helpen.’ Ze kijkt me eindelijk aan.