De Eerste Adem
Een verhaal over de wereld die ontwaakt

De Eerste Adem is een verhaal over de wereld die ontwaakt. Getroffen door wreedheid rust hij uit. De woeste zeeën verbergen de diepe wonden. De bladeren bedekken de tere huid en verzachten de pijn. Echter blijken enkelen de laatste storm nog te hebben overleefd. Besluit de wereld opnieuw in te grijpen? Of wordt hun eigen handelen hen fataal?
In dit verhaal volg je de overlevenden die proberen de nieuwe wereld en vooral zichzelf te begrijpen. Zullen ze dezelfde fouten blijven maken?

Toen Marijke Prevoo (1994) op haar 11e al werd benaderd voor een verhalenbundel, wist ze het zeker: Zij wilde schrijfster worden. Door haar creativiteit en gedrevenheid maakte ze haar dromen waar; Van werelden ontdekken in haar reizen, tot werelden creëren in haar verhalen. Haar bijzondere kijk op de wereld zorgt ervoor dat deze in de Eerste Adem op een vervreemde maar realistische manier beschreven is.

Tijdens haar studie aan de Universiteit Utrecht deed ze onderzoek naar verschillende manieren waarop verhalen verteld kunnen worden. Dit gaf haar de inspiratie om met De Eerste Adem een andere weg in te slaan. Het begon als een experiment om de verhaallijn vanuit de personages te laten ontstaan, maar jaren later was het verhaal uitgegroeid tot een literair werk.

Een paar blauwgekleurde lippen verschijnen onder het mos vandaan. Het zijn de lippen van een mens, ooit gebruikt om te zoenen en te schelden, maar nu tot zwijgen gebracht door de natuur. Nog steeds in shock, springt Maartje op en begint ze te rennen. Ze beseft dat deze wereld meer gruwelen bevat dan aan de buitenkant lijkt. Er is iets gebeurd, waarvan ze niet wist dat het kon gebeuren.

‘Het is een droom, het is een droom,’ zegt ze tegen zichzelf op het ritme van haar snelle passen. Wild schudt ze haar hoofd en slaat ze zichzelf op haar wang. Ze wordt niet wakker en schreeuwt het uit. Hoewel ze eigenlijk niet durft te stoppen, valt ze huilend neer op haar knieën. Niets voelt meer veilig. De planten, bossen, rivieren reiken zo ver als ze kan zien. Er is geen ontsnappen aan.

Maartje ademt een paar keer diep in en uit om zo haar tranen te stoppen en op adem te komen van hen rennen. Ze veegt het water uit haar ogen om te kunnen zien waar ze is. Dan ziet ze iets wat haar hart van binnen weer verwarmt.

In het felle licht van de zon ziet ze een vrouw knielen bij een boomstam. Ze bekijkt de vrouw aandachtig. Haar warrige golvende haar hangt treurig langs haar gezicht naar beneden. Vol verdriet en haar angst uitschreeuwend zit ze daar. Maartje voelt de wanhoop in haar hart. Ze kijkt hoe de vrouw een boomstam in de vorm van een mens zit te strelen. Maartje verschuilt zich achter het door de natuur overwonnen gebouw, niet uit angst voor de vrouw, maar uit angst dat de vrouw zal bevestigen dat dit alles geen droom is.