Onwetende Helden
Dromen door het onbekende

Hannah komt uit een droomwereld. Bijna negentien jaar heeft ze doorgebracht in een wereld die alleen voor haar bestaat. Vol verwarring wordt ze wakker gemaakt door een inwoner van de echte wereld, een elfje dat Hannah moet begeleiden door het onbekende. De nieuwsgierige dromer verkent haar nieuwe woonplaats met plezier en doet haar best om vrienden te maken. Het blijkt echter een stuk gevaarlijker te zijn dan ze denkt. Geheimen en vijanden uit het verleden liggen op de loer. Als de wereld haar nodig heeft, wordt Hannah Versteeg in het diepe gegooid. Ze moet vechten voor het land, haar vrienden en een groeiend gevoel van thuis. Kan ze haar kracht vinden voor het te laat is en ze alles weer verliest?

Iris Domburg (2001) woont in Zuid-Holland met haar ouders, oudere broer en twee katten; een altijd hongerige kroelkat en een zoevende papegaaipoes die ervan houdt op schouders te klimmen. Iris heeft altijd al van verhalen gehouden, zowel het lezen als het bedenken ervan. Ze heeft verhalen uitgespeeld met poppen, ze in haar hoofd aan zichzelf verteld en ze uiteindelijk opgeschreven. Nu studeert ze Engelse Taal en Cultuur in Leiden, waar ze omringd is met lezen en schrijven, iets wat ze daar niet alleen voor de lessen doet maar ook voor het school magazine, The Angler. Ze heeft al ongeveer dertien jaar op paardrijden gezeten en houdt ontzettend veel van dieren, iets wat ook doorschemert in haar boek, Onwetende Helden.

Met kriebels van nieuwsgierigheid en zenuwen loop ik naar de stadspoort. De deur van de poort gaat makkelijk open, zo makkelijk dat hij zonder bewaking weinig zin heeft. We gaan naar binnen, maar er zijn geen bewakers te zien. Er is helemaal niemand te zien, geen levende ziel. Nu we door de lege straten lopen, lijkt de stilte wel tastbaar. Er is geen afval in de straten, geen vogels, katten honden of wat voor dieren dan ook; de straten zijn leger dan ik ooit gezien heb.
‘Misschien is iedereen binnen,’ zegt Elys twijfelachtig. Een grijze wolk schuift voor de zon. Ik antwoord niet. Wat kan ik zeggen? Een hoopvollere zin dan die van Elys kan ik niet verzinnen, dus ik zeg niets en staar naar de gebouwen van de vreemde stad. Ze hebben nog meer verscheidenheid dan die van Ametia en staan kriskras door elkaar. Er is geen normaal huis te bekennen. Ze hebben allemaal vreemde kleuren of vormen en staan in chaotische groepen bij elkaar. Het kasteel ligt afgelegen aan het eind van de stad. Het steekt duidelijk boven de andere gebouwen uit, maar het is niet zo groot als Ametia’s kasteel. Het is ook een stuk minder kleurrijk met bruine stenen in plaats van wit-blauw, waardoor het wat middeleeuws toont en het donkerste deel van de stad is.
‘Kijk niet zo bang,’ zegt Elys angstig. ‘Er moet iets gebeurd zijn, maar de koningin legt het vast graag uit. Koningin Batelle en koningin Solevore zijn al lang bevriend met elkaar en ze zijn allebei elfen. Batelle heeft misschien een vreemde smaak, maar ook een goed hart. Laten we gewoon gaan!’
De straten worden steeds donkerder nu het bewolkter wordt. Bij alle huizen zijn de gordijnen dicht, waardoor het voelt alsof het alleen in deze stad nacht is. Mijn hand rust op het handvat van mijn zwaard, dat aan een speciale riem hangt. Als het nodig wordt, kan ik hem gelijk gebruiken. De kille stilte knijpt mijn keel dicht en ik probeer sneller te lopen om snel terug naar Ametia te kunnen.