Meta’s tranen
Over DIS, PTSS, traumatherapie en leren leven

Voor u ligt een bijzonder boek. Het is een inkijkje in het leven van een vrouw met een dissociatieve identiteitsstoornis, kortweg DIS genoemd. Dit inkijken gaat verder dan binnenkijken in haar leven. Het is ook een blik in de complexe binnenwereld van iemand met DIS. Daarnaast krijgt u een inkijk in een therapieproces en zelfs in passages uit het patiëntendossier. Het boek is het slotstuk van een jarenlange, intensieve behandeling en is geschreven door patiënte en haar psychiater. Het is non-fictie. De ruggengraat van het boek wordt gevormd door een dialoog tussen patiënte en psychiater, tussen Meta Burger en Sigrid Spijkers.

Meta Burger (1960) is geboren in Amsterdam en opgegroeid in Zuid-Afrika tijdens het apartheidsregime. Ze woont nu dichtbij haar kinderen. Ze houdt van poëzie, films, muziek en literatuur en van verre reizen met name naar het Afrikaanse continent. Ze is een overlever die schrijft over haar metamorfose van een vrouw met een chaotische, gefragmenteerde binnenwereld naar een veelzijdige zelfstandige vrouw die omringd door haar naasten en vriendinnen een nieuwe start heeft gemaakt. 

Sigrid Spijkers (1966) is geboren en getogen in Brabant. Ze is werkzaam als psychiater bij een jeugdteam in de verslavingszorg en heeft samen met een collega een eigen psychotherapie-praktijk met name gericht op trauma-behandelingen. Ze houdt van films, lezen, buiten in de natuur zijn, koken en gezellig tafelen. Ze is samen met Meta het avontuur aangegaan van het schrijven over een intensieve en uitdagende behandeling.

hallo Alice,

Ik heb erover nagedacht. Het is alsof ik een gat in mijn hart heb... klinkt dramatisch, maar het voelt zo. En ik doe er alles aan om dit te onderdrukken, als ik ’s nachts wandel, is het zo stil en dan voel ik mijn hart kloppen en weet ik dat ik leef. Ik praat even niet met Syl, met niemand. Soms als ik op de brug sta en de wind waait zo door mijn gezicht heen, voel ik Maggie naast me staan. Ja, zal wel vreemd voor je zijn om dat voor te stellen, ook Suzy staat erbij, die trekt altijd haar sjaal om haar hoofd, Maggie niet, die doet de jas open en gooit haar handschoenen over de reling en luistert of ze ze kan horen vallen. En ik, ik rook een sigaretje en ga dan weer naar huis, het liefst holt Suzy terug, Maggie moet ik met geweld meetrekken, en ik slof langzaam naar huis want ik weet dat Meta morgen weer moet werken. Ik weet dat het heel vreemd klinkt, maar zo leven wij. Vannacht stonden wij met z’n drieën op de brug, Maggie wild, Suzy ongerust, en ik nadenkend. Misschien snap jij het helemaal niet, of begrijp je het nu nog beter,

groetjes Angelique

PS een vriendin van ons gaat een schilderij maken van drie vrouwen op een brug, ben benieuwd.


Hallo Angelique,

Wat je uitleg betreft: ik begrijp eruit dat je een enorme leegte van binnen voelt, misschien ook wel het contact met jezelf en je lichaam kwijt bent.

Dat jij er met Maggie en Suzy bent kan ik wel begrijpen, ook dat jullie alle drie ander gedrag en andere behoeften hebben. Maar ik lees er ook in dat jullie elkaar helpen. Zelfs aandacht hebt voor Meta, dat ze toch nog aan wat rust toe komt, anders trekt ze het op werk niet meer en zal ze ook angstiger worden vanwege oververmoeidheid.

Ik denk dat ik in ieder geval voor een groot deel begrijp wat je beschrijft, en dit ook wel voor een deel herken uit jullie eerder verhalen. Maar door onderstaande stukje is het voor mij helderder en vooral beeldender geworden. Ik zie jullie daar staan.

Ik hoop dat de leegte in je gaandeweg weer wat minder wordt, en dat het lukt om maar niet meer met Helga bezig te zijn. En contact met voor jou belangrijke vriendinnen weer kan oppakken en als prettig kan ervaren.

Ik hoor graag of bovenstaande begrijpelijk is en of het aansluit bij jouw gevoel en gedachten.

Groet Alice