De Schoolfeestmoorden

Het School- en Volksfeest is het jaarlijkse hoogtepunt in het bestaan van rechercheur Freek Thomasson. Hij geniet twee dagen volop van het uitbundige feest en vergeet even alle problemen die nog opgelost moeten worden. Dit jaar echter haalt een vreselijke moord zijn vrije weekend volledig overhoop. Door intensief speurwerk krijgen hij en z’n collega’s onverwacht snel een goed beeld van de daders. De jacht is geopend, maar de misdadigers zijn bepaald geen amateurs en deinzen niet terug voor meer moorden. De zaak blijkt veel ingewikkelder te zijn dan ze oorspronkelijk dachten. Maar de daders worden gepakt en zullen hun straf niet ontlopen.

Zoals bij zoveel Gorenaren begon de carrière van Jan Hulsegge op ‘n Stoom. Na een aantal jaren wetenschappelijk werk aan een instituut van de Landbouwuniversiteit in Wageningen ging hij weer terug naar de industrie. Een leven van werken en studeren volgde en een eerste hoogtepunt was de aanstelling als hoofd van een groot industrieel lab in België. Via de functie European Quality Coordinator werd hij benoemd tot Vice President bij een internationaal adviesbureau en buitengewoon hoogleraar aan de universiteit van Hasselt (B). Zijn hobby ‘toneel’ heeft echter altijd een centrale rol gespeeld in zijn privéleven. Schrijven, vertalen, regisseren en spelen domineerden zijn vrije tijd toen hij na dertig jaar op het oude nest terugkwam. Hij integreert gemakkelijk door zijn gedreven passie voor het amateurtoneel. Als schrijver en vertaler van toneelwerk en zijn werkzaamheden als regisseur van diverse toneelverenigingen krijgt hij al snel bekendheid. Hoogtepunten zijn voor hem ongetwijfeld het regisseren van twee musicals en een rolletje in “De Beentjes van St. Hildegard”. Met de schoolfeestmoorden weet hij de beperktheid van de tijd en ruimte in een toneelstuk te doorbreken.

De Bigband is het derde nummer nog maar net begonnen als hij aan het trillen van de telefoon in zijn borstzak voelt dat iemand hem probeert te bereiken. Bijna grommend van tegenzin pakt hij de mobiel en kijkt op het scherm naar de naam- of nummerherkenning. Het is de meldkamer. Dan moet het wel echt dringend zijn. Iedereen weet dat hij juist deze middag niet gestoord wenst te worden en je moet dus echt lef hebben om hem uitgerekend nu te storen. Zonder enige vriendelijkheid brult hij dan ook “WAT!!!” en klemt het toestelletje tegen zijn oor. “Ga naar buiten. Ik kan je zo niet verstaan.” denkt hij uit de onduidelijke klanken van de stem van Rob ‒ zijn collega ‒ op te kunnen maken. “Wacht!” roept hij. En terwijl de mensen om hem heen met afkeuring naar hem kijken, staat hij op en loopt naar de uitgang. Buiten de tent is vanzelfsprekend het geluid van de muziek een stuk minder hard, maar de kermisattracties maken met hun geluidsniveau het converseren niet echt veel gemakkelijker. Terwijl hij doorloopt naar de uitgang van het terrein probeert Freek toch de draad van het gesprek weer op te pakken. “Oké, ik denk dat het hier wat beter is. Wat is er aan de hand? Je weet dat ik vanmiddag niet gestoord wilde worden.” Zijn collega is niet bepaald onder de indruk en reageert onverwacht rustig. “Dat weet ik, Freek, maar ik geloof dat dit serieus genoeg is om eens even hier te komen kijken.” “Zo … en waar is dat hier dan wel?” “Geloof het of niet, maar achter de tent.” “Wat!!?” “Ja, achter de tent. Bij de voorraadtanks van het bier en die andere troep.” “En wat is daar dan wel zo interessant dat je mijn middag wilt verpesten?” “Kom nu maar man. Je bent vlakbij en de hOvJ heeft gezegd dat ik jou moest optrommelen. Je bent hier voordat ik het aan de telefoon heb uitgelegd.” “Oké, ik kom er aan.”