Als minuten uren worden
Een eindeloze strijd tegen mijn depressie

Op de dag dat haar stage werd beëindigd, voelde Joy de grond onder haar voeten vandaan zakken. Jarenlang was hulpverlener worden haar doel en hetgeen haar overeind hield. Als dat niet meer lukt begint er een jarenlange strijd tegen haar depressie. In Als minuten uren worden omschrijft Joy op openhartige wijze haar gedachten en gevoelens in deze strijd om te overleven. Het geeft daarnaast een pijnlijk inkijkje in de problemen van de geestelijke gezondheidszorg.
Als minuten uren worden is een verhaal dat
(h)erkenning geeft aan mensen in dezelfde situatie. Het geeft hoop en steun voor de lezer die zich in dit verhaal herkent. Joy doorbreekt met dit verhaal het stigma dat er op mentale problemen ligt.

Joy Bergsma (1992, pseudoniem) werkt als psychomotorisch therapeut in de geestelijke gezondheidszorg. Als minuten uren worden is haar autobiografisch verhaal waarin zij schrijft over de tijd dat ze niet de therapeut was, maar juist cliënt in de geestelijke gezondheidszorg. Ondanks alle problemen en tegenslagen die zij daar heeft gehad, heeft zij gekozen toch in dit werkveld te gaan werken. Zij probeert nu om haar cliënten de zorg te geven die zij zelf nodig had.

We hebben zo voorbespreking van het pinksterweekend, maar het kan mij niet schelen. Ik ga toch niets doen, want ik wil niets doen. En ik heb helemaal geen zin in opmerkingen dat ik een planning moet maken. Ik kan dit niet meer zelf. Ik praat even met Nancy hierover. Ik zie dat het al tijd is, maar de sociotherapeuten zijn allemaal hier, dus het kan nog niet begonnen zijn. Het gesprek met Nancy is fijn, dus schijt aan die bespreking. Ach, ik ben zo toch te laat en dan mag ik niet meer naar binnen. “Joy, kom, we wachten op jou.” Kut! Hoezo? Sinds wanneer wachten we? Nancy roept nog: "Mijn schuld!"