Missa Caput, een antidotum voor het menselijk tekort?
In zijn in 2022 gepubliceerde roman Missa Caput. Een Mens de Maat genomen peilt de debuterende Belgisch-Limburgse schrijver Paul Schampaert onder het mom van een thrillerachtige zoektocht naar de zoekgeraakte autograaf van de al dan niet ten onrechte aan Guillaume Dufay toegeschreven Missa Caput, naar datgene wat de mens in zijn korte bestaan levensvervulling kan bieden.
Missa Caput. Een Mens de Maat genomen is een bizar verhaal dat nerveus van tempo en filmisch van compositie is. Het is een kruising van een tendens- en een mozaïekroman waarvan de opeenvolgende scènes die in verschillende verhalen thuishoren van de hak op de tak lijken te springen. De door elkaar lopende verhaallijnen zitten ook vol flashbacks en vooruit- verwijzingen, in de vorm van stukken uit de mémoires van Ludo, van kranten– en tijdschriftartikelen, van e-mails, tweets en telexen, maar ook van sprookjes, parodieën, brieven, gedichten en transcripties van films en van televisie-uitzendingen. De lezer krijgt het gevoel toeschouwer te zijn in de opeenvolgende afleveringen van een Netflix-serie. Fragmentarisch als het leven, hangt alles precies daardoor wonderwel samen. Het bindmiddel is immers de homo ludens ontdaan van alle franje, de naakte mens dus. En die is vaak wat Félicien Rops’ Pornokrates precies laat zien, een slachtoffer van verblinding en misverstand. Ludo maakt zich daar gaandeweg los van. Zijn queeste naar de autograaf van de uitgepuurde muziek van de laatmiddeleeuwse Missa Caput is een vlucht uit een anoniem geworden lege wereld waarin glitter en glamour overheersen. Zijn zoeken is het stap voor stap afleggen van de uiterlijke schijn die het mens-zijn elke dag wat meer overvleugelt, om de goddelijke vonk die in ieder mens schuilt te ontdekken, aan te wakkeren en te delen met andere mensen. Dat is precies het ultieme levensgeluk waarvoor Ludo zijn leven veil heeft.
In zijn in 2022 gepubliceerde roman Missa Caput. Een Mens de Maat genomen peilt de debuterende Belgisch-Limburgse schrijver Paul Schampaert onder het mom van een thrillerachtige zoektocht naar de zoekgeraakte autograaf van de al dan niet ten onrechte aan Guillaume Dufay toegeschreven Missa Caput, naar datgene wat de mens in zijn korte bestaan levensvervulling kan bieden.
Missa Caput. Een Mens de Maat genomen is een bizar verhaal dat nerveus van tempo en filmisch van compositie is. Het is een kruising van een tendens- en een mozaïekroman waarvan de opeenvolgende scènes die in verschillende verhalen thuishoren van de hak op de tak lijken te springen. De door elkaar lopende verhaallijnen zitten ook vol flashbacks en vooruit- verwijzingen, in de vorm van stukken uit de mémoires van Ludo, van kranten– en tijdschriftartikelen, van e-mails, tweets en telexen, maar ook van sprookjes, parodieën, brieven, gedichten en transcripties van films en van televisie-uitzendingen. De lezer krijgt het gevoel toeschouwer te zijn in de opeenvolgende afleveringen van een Netflix-serie. Fragmentarisch als het leven, hangt alles precies daardoor wonderwel samen. Het bindmiddel is immers de homo ludens ontdaan van alle franje, de naakte mens dus. En die is vaak wat Félicien Rops’ Pornokrates precies laat zien, een slachtoffer van verblinding en misverstand. Ludo maakt zich daar gaandeweg los van. Zijn queeste naar de autograaf van de uitgepuurde muziek van de laatmiddeleeuwse Missa Caput is een vlucht uit een anoniem geworden lege wereld waarin glitter en glamour overheersen. Zijn zoeken is het stap voor stap afleggen van de uiterlijke schijn die het mens-zijn elke dag wat meer overvleugelt, om de goddelijke vonk die in ieder mens schuilt te ontdekken, aan te wakkeren en te delen met andere mensen. Dat is precies het ultieme levensgeluk waarvoor Ludo zijn leven veil heeft.