De Lijst
Een Ralph Wenders thriller

Als twee kinderen in een bos een auto aantreffen met daarin het levenloze lichaam van een man, begint een groot en gecompliceerd onderzoek voor hoofdinspecteur Ralph Wenders en zijn team. Op het lichaam wordt een vel papier aangetroffen met daarop een paar vetgedrukte letters. Als het onderzoek nog in volle gang is valt er een tweede slachtoffer. Een vrouw wordt op een rommelmarkt neergestoken. Als er geen nieuwe letters zouden zijn aangetroffen bij het lichaam, zouden de twee moorden nooit met elkaar in verband gebracht zijn. Het onderzoeksteam ziet zich voor een haast onmogelijke opgave geplaatst als ze geen enkel verband kunnen vinden tussen de slachtoffers. En dan slaat de moordenaar opnieuw toe…

Martine Faber uit Heiloo werkte vele jaren als fysiotherapeut. In die tijd deed ze een schat aan informatie op over allerlei karakters en menselijke eigenschappen, waar ze in haar schrijfwerk onbeperkt uit kan putten. Omdat toneel altijd al een passie was, legde ze zich in eerste instantie toe op het schrijven van toneelstukken. Toen ze daar veel succes mee had, ging het kriebelen bij deze doorgewinterde lezer. Een boek… Zou ze dat ook kunnen? Een thriller? Met ongelooflijk veel plezier heeft ze zich in dit nieuwe avontuur gestort, wat resulteerde in dit spannende debuut.

De kamer was nagenoeg leeg, op een stationsklok na die op tien voor half vier stil was blijven staan. Onder die klok stond een houten bureau zonder stoel ervoor. Het bureau had twee laden die allebei een stukje open stonden en toonden dat ze geen inhoud bevatten.
Op het blad van het houten bureau lag een enkel A4’tje naast een foto. Het was een vrij dunne, glanzende zwart-witfoto met een geschulpte witte rand. De afbeelding was enigszins verbleekt en van de hoek linksonder naar rechtsboven liep een kreuklijn. Op de foto stonden zeven personen waarvan er zes lachend naar de fotograaf keken. Ondanks de beschadiging waren de gezichten goed herkenbaar. Op de achterkant van de foto stond het stempel van een fotozaak en had iemand met potlood zeven namen geschreven.
Links van het bureau stond een in de muur verankerd brandkastje, waarvan het deurtje openstond. In het kastje lag alleen een doorzichtige map met een stapel A4’tjes.
De hand die het A4’tje van het bureau pakte trilde niet. Op het vel stonden zes namen die elk een verhaal vertegenwoordigden; bij elke naam hoorde een gezicht en een levensloop met verschillende vaardigheden, routines, sterktes en zwakheden. Niets daarvan stond opgetekend. Dat was ook niet nodig, alles was opgeslagen in het hoofd, veilig en ieder moment oproepbaar.
Na een laatste blik werd de namenlijst samen met de foto boven op de map gelegd in het brandkastje. De map zou in de loop van de weken nog een paar keer aangevuld worden.
Het deurtje werd zorgvuldig gesloten. Hiermee waren alle voorbereidingen afgerond en kon de missie van start. Die gedachte bracht een stroom adrenaline op gang. Eindelijk zou het recht haar loop krijgen en zouden de jaren van onderzoek zich uitbetalen.
De koffer stond beneden in de hal klaar, de auto was volgetankt en de route bekend. Met het op slot draaien van de voordeur werd een nieuwe periode ingeluid.