lof der zachtheid

Onmiddellijk pakken de gedichten van Mathilde Kuijper de aandacht. Soms in een stortvloed, soms in stille intimiteit, laten haar gedichten beelden, ideeën, een wereld zien, die verwondering wekt. Opmerkelijk, mooi, poëtisch, een nieuwe ervaring, een gevoel, een stemming. Zachtheid, noemt zij het zelf ook. Een energie die in haar gedichten een opening laat zien, een doorkijk naar verbinding, met mens, dier, de natuur, de planeet. Haar woorden hebben een melodie, een beeldenrijkdom, zijn fris en sprankelend. En vaak met een vleugje van een glimlach, want sta jij als lezer net op één been, dan zet zij je weer onverwacht op het andere.

Op 22-jarige leeftijd ging de uit Groningen afkomstige Mathilde Kuijper (1986 – 2017) in haar eentje naar India. Een onverwachte stap, tijdens haar opleiding kunstzinnige therapie, die zij later afrondde. Veel onverwachte stappen volgden. In groeiende onafhankelijkheid, in relaties, en visie op het leven. Behalve gedichten schrijven, schilderde zij ook. Op meerdere plekken bracht zij haar gedichten ten gehore, zij las ze niet op, maar reciteerde ze vaak uit het hoofd. Helaas heeft zij maar enkele jaren therapeut kunnen zijn, en zelf haar gedichten kunnen laten horen, op festivals, festiviteiten, restaurants en een boekwinkel. In 2015 werd zij ernstig ziek, en zij overleed in 2017. Zelf kon zij het niet meer, en zij vroeg de nabestaanden haar gedichten met dit bijzondere thema de wereld in te brengen.

Het leven ongetemd

Geen dag

Gaat voorbij zonder dat ik weet

Dat het gisteren anders was

Geen enkele omhelzing hetzelfde, geen zoen die ik al begrijp

Geen liefde die ik kan doorgronden

Geen regenspat die ik al ken