Mijn Rechtervoet
Het verhaal van een niet-sprekende Dawahdrager

“Neem een kijkje in mijn hoofd.” 

Ömer Güney (1996) heeft tijdens zijn geboorte zuurstoftekort gehad, waardoor hij een zware motorische beperking heeft. Van jongs af aan ging hij naar Sint Gerardus te Diepenbeek waar hij, samen met het zorgteam daar, op zoek ging naar hulpmiddelen die hem in staat zouden stellen een zelfstandig leven te leiden. Nu heeft hij de mogelijkheid om een elektrische rolstoel te besturen met zijn rechtervoet. Communiceren kan hij doen met zijn spraakcomputer die hij met zijn ogen kan bedienen. Net als vele van zijn lotgenoten heeft Ömer last van de heersende vooroordelen in de maatschappij. Hij heeft net als ieder ander een kijk op het leven, dromen, relaties en ambities - die bij hem een islamitische vorm aannemen vanwege zijn geloof. Toch zijn de meeste mensen in de waan dat hij een miserabel leven heeft, of zien zij hem als iemand die ook een mentale beperking heeft. Om de vooroordelen jegens mensen met een beperking uit het leven te helpen, schreef hij dit boek, Mijn Rechtervoet, waar hij mensen een kijkje geeft in zijn leven.

Als men geen directe reactie krijgt, is men geneigd te denken dat die persoon niet bekwaam is om te reageren. Zelfs als personen mij van op een veilige afstand gadeslaan, kan ik simpelweg voelen dat men denkt dat ik niet zo goed in mijn hoofd ben. Maar om eerlijk te zijn, ik neem het hen niet kwalijk. Als ik in hun plaats was, en een jongeman in een rolstoel op straat zag wiens armen in het rond zwabberden en wiens mond ongecontroleerd open en dicht ging, zou ik ook hetzelfde denken. Een wereld zonder vooroordelen zou natuurlijk veel beter zijn, maar dit was de realiteit nu eenmaal. We waren met de school op bedrijfsbezoek. Dit speelde zich vorig schooljaar af, dus ik was toen 19. Het was de bedoeling dat ieder van ons een dagje meedraaide in het bedrijf en ik mocht samen met de secretaresse aan het onthaal staan. Het bedrijf organiseerde die dag een opendeurdag om werknemers te werven en het was de bedoeling dat ik het aantal bezoekers, dat kwam solliciteren, bijhield. Tijdens het kennismakingsmoment vroeg de secretaresse met wie ik mocht samenwerken bloedserieus: “En tot hoeveel kan jij tellen?” Mijn toenmalige leerkracht reageerde geërgerd: “In welke taal moet hij tellen? Nederlands? Turks? Engels? Hij kan het allemaal.” Ik stoor me echt niet aan de gedachten van onbekenden die me aanzien als idioot, maar ik trek de lijn bij bekenden, de mensen die met mij werken. Als de mensen om me heen niet kunnen inzien dat ik meer ben dan dat ik het op het eerste gezicht laat schijnen, vind ik dat vervelend, heel vervelend zelfs. Maar wat doe je eraan? Ik kan toch moeilijk zeggen: “Hallo, ik ben heus niet zo achterlijk als jij denkt hoor!” Ik denk dat ik daarom probeer om mijn taalgebruik zo goed mogelijk te verzorgen. Zelfs als ik iemand aanspreek met de meeste gesofisticeerde zinnen, biedt dat echter geen garantie om de vooroordelen van sommige mensen te doorbreken. Het lijkt dat men soms te veel op zijn ogen vertrouwt.