Ton | Dit Ben Ik
Een fictieve biografie van een bijna gepensioneerde wiskundedocent
- Prijs
- € 21 ,50
- Verzending
- Gratis verzending in Nederland en België
- Levertijd
-
Twee tot vijf werkdagen vanaf publicatie
(Nederland en België) (Past door brievenbus)
Samenvatting
Ton is saai, innemend, irritant, grappig, autistisch, sociaal ongemakkelijk, ontwapenend, maar toch vooral rustig, emotioneel, recht voor zijn raap, berekenend en conservatief. Het is lastig om deze man in een aantal beschrijvende woorden samen te vatten. Daarom is het ook een boek geworden. Zijn anekdotes over de relatie met zijn vrouw Gerda, de collega’s die hij dagelijks spreekt en zijn eigenzinnig uiteengezette wereldbeeld vormen de kern van een fictieve autobiografie waar je u tegen zegt. Het leven achter de docent werd nog nooit zo schaamteloos verzonnen. Dat was ook hard nodig, want de docent heeft het in deze tijd niet makkelijk. U moet het niet zien als een hart onder de riem, maar echt als een bijverdienste. Voor de schrijvers dan. Die moeten er ook van leven.
Over de auteur
Productinformatie
- ISBN
- 9789464505375 / 978-94-645-0537-5
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 20-05-2022
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Romans
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 200
- Formaat
- A5
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Ik bestel nog steeds steevast Fristi. Eén keer, tijdens mijn studententijd, had de barvrouw het niet goed verstaan en kreeg ik een Breezer ananas, maar dat terzijde. Ik had dit na drie slokken echter meteen door en besloot mijn vingers er verder niet aan te branden. Het was erg druk in de kroeg, dus het viel niemand op dat ik mijn drankje vervolgens leeggoot in de achterkant van de linkerschoen van een zichtbaar beschonken man naast mij. Deze man draaide zich om en begon Jan en alleman de schuld te geven van zijn inmiddels doorweekte sok en schoen. Zijn agressieve houding vertoonde sterke gelijkenissen met mijn eigen scheldpartij richting Gerda in het vliegtuig. Door al het overtollige testosteron in zijn kleine, dikke lichaam is het later die avond overigens nog uitgelopen op een steekpartij, maar gelukkig had hij de verkeerde te pakken en kwam ik dus met de schrik vrij. Of zoals ik het later verwoordde: hij tastte in het duister. Ik had toen echter geen vrienden, dus niemand had het grapje gehoord.
Roderick vertelde dat er tijdens een gemiddelde borrel wel tussen de tien en vijftien drankjes doorheen gingen. “Wat voor drankjes zijn dat dan?” vroeg ik uit pure interesse. Ik hield geen rekening met Fristi (zie de vorige alinea), maar wie niet wint die niet waagt.
“Naast bier, ook sterkere dranken, als je begrijpt wat ik bedoel,” reageerde Roderick dan. “Dubbelfris?” probeerde ik, maar dat bleek al snel niet het goede antwoord te zijn. Roderick las het bericht wel (dat zag ik aan de blauwe vinkjes), maar ging direct daarna offline.
Even later stuurde hij een foto van zichzelf met wat collegae, in de volksmond een selfie, met een aantal flessen met allerlei verschillende substanties erin. De variabele kleuren van de substanties lieten het bijna op een scheikundig laboratorium lijken. Ik bedacht al snel dat dat het nooit geweest kon zijn. Roderick had namelijk Organisatiewetenschappen gestudeerd en was helemaal niet slim genoeg voor dat soort intellectuele dingen. Ik besloot zijn moderne online communicatietechnieken toe te passen, door het bericht te openen en niet meer te reageren.