M en M en de Seyster Piraten

Wanneer in de tuin van Martijn een oude boom wordt omgezaagd ontdekken hij en zijn kinderen Marnix en Marinka opeens een oude piratenmunt die daar al die tijd begraven was! Een spannende speurtocht volgt langs diverse bekende en minder bekende plekken in Zeist, waarbij zelfs in de verzameling aan locaties als geheel een boodschap verborgen blijkt te liggen. Langzaam leren ze steeds meer over de geschiedenis van Zeist en ontrafelt zich het mysterie rond de schat en zijn oorsprong. Hebben de Seyster Piraten echt bestaan? Of blijkt het slechts een legende?

Martijn Visscher (1970) is geboren en getogen in het oosten van het land en woont al geruime tijd met zijn vrouw en twee kinderen in Zeist. In zijn vrije tijd ontdekt hij graag samen met zijn kinderen de wereld om hen heen. Martijn’s eerste boek is ook op deze wijze ontstaan. Hij bedacht een verhaal dat aansloot op de belevingswereld van zijn kinderen, letterlijk in de eigen woonplaats. Het verhaal kreeg vorm door daadwerkelijk samen met hen wandeltochten langs bestaande locaties te maken om daar samen naar aanwijzingen te zoeken die bruikbaar konden zijn voor het verhaal. Zo ontstond een verslaglegging dat tamelijk dicht bij de werkelijkheid ligt. Er ontstond een verhaal dat zich afspeelt in een werkelijk bestaande omgeving met een avontuur dat op zich best mogelijk had kunnen zijn als het niet zou zijn verzonnen. Martijn heeft de smaak van het schrijven te pakken en werkt inmiddels al aan een tweede boek.

Boven de schouw torent een streng kijkende ramskop boven een wapenschild uit. Op het wapen staan vijf ruiten, waartussen een drietal zogeheten “fleurs de lis” ofwel lelies die je wel in de meeste familiewapens aantreft, als symbool voor zuiverheid. De lelietjes zijn wel flink afgesleten, het lijken nu net scheepsankers. Links naast het wapen is een afbeelding te zien van een paard en wagen en een boom. Rechts zien we een kind dat een hondje door een hoepel wil laten springen en twee monniken voor het altaar met een kruis erboven. Er hangt een gedrapeerd gordijn met daarachter in een raam waarachter we een witte toren zien. Die witte toren valt nogal op. De hele steen waarin de tekeningen zijn uitgebeiteld is namelijk geel/bruin. Vreemd, Marnix en ik bekijken die eens beter en drukken onze neus tegen de schouw. Marinka duwt ons echter aan de kant. ‘Hier!’ roept ze uit. ‘Wacht even.’ Marinka zoekt even en pakt een vel wit papier van de balie naast de garderobe. Uit de haard haalt ze een verkoold stukje hout. Ze legt het papier over de afbeelding en begint met het zwartgeblakerde stukje hout over het papier te vegen. Het papier wordt vies. Maar langzaamaan zie je de tekening opduiken van het stuk steen, maar dan net andersom: wat op de schouw licht was wordt nu donker. ‘Wow,’ ademt Marnix verbluft uit, ‘jij bent goed zeg.’ Het artistieke oog van mijn tekenlustige dochter zag eerder al iets dat wij door haar kooltekening nu pas zien: het gedrapeerde gordijn heeft duidelijk de figuur van het ons inmiddels bekende dollarteken. ‘Kan ik jullie ergens mee helpen?’ klinkt een zware stem achter ons. ‘We zitten wel helemaal volgeboekt’.