Aquinashove is een knap geschreven boek over studenten tijdens de lockdown. Ik kan me nu beter voorstellen hoe studenten zich in die periode hebben gevoeld. Hoewel ik het met hun beslissingen niet altijd eens ben kan ik me nu beter inleven in hun situatie en hun behoefte aan feesten en daar begrip voor opbrengen. Ik vind de plek waar het geheime feest plaatsvindt origineel en spannend verzonnen en ik was ook benieuwd hoe het zou aflopen, zowel wbt het feest als wbt de personages. Ik vind het een mooi boek, ook al is het studentenleven een "ver van mijn bed" onderwerp, of misschien is het juist daarom een mooi boek voor mij.
Samenvatting
Studenten moeten ergens wonen. Zo woont Jasmijn in een vervallen verzorgingstehuis dat deels is opgeknapt voor kamerverhuur. De ruimte die oorspronkelijk als kapel diende staat er niet zo netjes bij. Volgens Jasmijn een fijn toevluchtsoord om rustig te lezen en de lockdown uit te zitten, volgens Jurgen de perfecte locatie voor een verborgen feest.
Elke student heeft een ander verhaal. Waar de een zonder afleiding en FOMO productiever is dan ooit, krijgt de ander niks voor elkaar. Van feest en romantiek tot crisis en rouw. Van verveling tot mentale gezondheidsproblematiek. In de Aquinashove komen deze verhalen bij elkaar. Een liefdesbrief aan het studentenleven dat zo gemist werd.
Instagram: @aquinashove
Elke student heeft een ander verhaal. Waar de een zonder afleiding en FOMO productiever is dan ooit, krijgt de ander niks voor elkaar. Van feest en romantiek tot crisis en rouw. Van verveling tot mentale gezondheidsproblematiek. In de Aquinashove komen deze verhalen bij elkaar. Een liefdesbrief aan het studentenleven dat zo gemist werd.
Instagram: @aquinashove
Over de auteur
CARO J (1997) was met haar master Neuroscience bezig toen de eerste lockdown begon. Ze had actief deelgenomen en bijgedragen aan het Nijmeegse studentenleven. Nu dat niet meer kon, besloot ze het idee dat al langer speelde concreet te maken en op papier te zetten. Ze is nu aan het promoveren aan TU Delft in filosofie van technologie. Hierbij verdiept ze zich in empathie in de context van communicatie technologie, en zet ze zich in voor inclusiviteit en diversiteit. Daarnaast schrijft, zingt en produceert ze muziek.
Productinformatie
- ISBN
- 9789464506778 / 978-94-645-0677-8
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 23-06-2022
- Taal
-
Nederlands
- Genre
- Romans
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 176
- Formaat
- A5
- Illustraties
- Nee
Inkijk
In de ochtend viel hier precies de zon door naar binnen, en creëerde dit een perfecte plek om leunend tegen de reling van het balkon te zitten lezen. Als iedereen zoveel mogelijk binnen moest blijven om de verspreiding van het nieuwe coronavirus tegen te gaan, kon je het jezelf maar beter gemakkelijk maken. Dit was de elfde dag sinds de eerste richtlijnen voor beperkt sociaal contact waren ingegaan buiten Noord-Brabant. De horeca was dicht, maar winkels waren nog open. Sporten en het beoefenen van hobby’s moest je maar thuis zien te doen. Haar boek en asbak lagen nog op dezelfde plek als waar ze die gister had achtergelaten. De kapel vervulde zijn nieuwe taak tot nu toe prima, en de zon lichtte de ruimte op tot een luchtige, frisse achtergrond voor het verdrijven van de tijd met een boek en een sigaret.
“Volgens mij is dit wél de goeie deur,” hoorde Jasmijn iemand zeggen terwijl de deur opensloeg.
“Wahh, dit is echt ziek, je hebt niet overdreven,” zei een andere jongen. Ze had geen zin om de hoek om te kijken om te zien wie het waren. Hopelijk gingen ze snel weg, en lieten ze dit heilige toevluchtsoord in zijn nieuwgevonden waarde.
“Dit is inderdaad precies hoe ik het me herinnerde. Toen ze me dit liet zien zag ik meteen voor me wat hier wel niet mogelijk is.” Hij pauzeerde even. “Stel je voor, even volledig weg zijn van het gedoe, van al het gezeur. Niemand die ons hier vindt, het is er wel, maar bestaat eigenlijk niet meer. We kunnen letterlijk vluchten naar een andere plek, terug naar een andere tijd.”
“Nou, ik denk dat in de tijd dat dit gebouwd is het toch minder leeg en vervallen was. Mag ik hopen,” lachte een stem die ze nog niet gehoord had.
“Dat is juist vet! Zie je het niet voor je dan?”. Hij keek vanaf het balkon naar de zaal, alsof hij de ruimte vol zag met mensen, en hij met glorieuze visie op zijn volk neerkeek.
“Volgens mij is dit wél de goeie deur,” hoorde Jasmijn iemand zeggen terwijl de deur opensloeg.
“Wahh, dit is echt ziek, je hebt niet overdreven,” zei een andere jongen. Ze had geen zin om de hoek om te kijken om te zien wie het waren. Hopelijk gingen ze snel weg, en lieten ze dit heilige toevluchtsoord in zijn nieuwgevonden waarde.
“Dit is inderdaad precies hoe ik het me herinnerde. Toen ze me dit liet zien zag ik meteen voor me wat hier wel niet mogelijk is.” Hij pauzeerde even. “Stel je voor, even volledig weg zijn van het gedoe, van al het gezeur. Niemand die ons hier vindt, het is er wel, maar bestaat eigenlijk niet meer. We kunnen letterlijk vluchten naar een andere plek, terug naar een andere tijd.”
“Nou, ik denk dat in de tijd dat dit gebouwd is het toch minder leeg en vervallen was. Mag ik hopen,” lachte een stem die ze nog niet gehoord had.
“Dat is juist vet! Zie je het niet voor je dan?”. Hij keek vanaf het balkon naar de zaal, alsof hij de ruimte vol zag met mensen, en hij met glorieuze visie op zijn volk neerkeek.