De Teutoonse Orde

1265: Teutoonse ridders duiken op in het graafschap en beginnen navraag te doen naar vrouwe Izobel. Hoewel ze niet welkom zijn in Steinburg, is de macht van hun orde groot genoeg, dat de graaf hen niet zonder meer weg durft te sturen. Als één van hen echter vermoord wordt aangetroffen, lijken zijn broeders te vuur en te zwaard het vermeende duivelse kwaad uit Steinburg te willen verdrijven. Gwide vlucht naar het noorden en zal daar een antwoord vinden dat hij nooit had verwacht.

Rona Kreekel (1966) is geboren en getogen in Amsterdam, maar woont tegenwoordig in Krommenie. Ze is al 33 jaar getrouwd, heeft twee dochters en een kleinzoon. Gepassioneerd over geschiedenis begon ze met reënactment (Vroege Middeleeuwen). De latere middeleeuwen hebben haar echter al van jongs af aan ook gefascineerd. Daarom heeft ze de 13^e eeuw gekozen als periode voor haar derde romanreeks.

Het was doodstil in het woud. Behalve het kraken van de paardenhoeven op de broze, glazige rijp op de grond was er niets te horen. Er stond geen zuchtje wind en de dieren waren stil, alsof ze hun adem inhielden. De krachteloze zon ging schuil achter een melkwit wolkendek en sneeuwvlokken zo groot als een handpalm dwarrelden wiegend naar beneden. Het baardige ijs aan de takken zou spoedig een wollen mantel krijgen.

Zonder precies te weten waarom, hield ridder Gwide van Quenecrocht zijn zwarte hengst in en sloot zijn ogen in mijmeringen. Het was alweer enige tijd geleden sinds hij naar Waradun gereisd was en hij had geen goede herinneringen aan de plaats. Hij wilde zijn aankomst daar uitstellen en genoot nog even van de oneindige, magische stilte van het woud.

De wond in zijn hart bloedde nog hevig. Hij leek Izobel steeds meer te missen en het verterende verlangen naar haar aanwezigheid at hem van binnenuit leeg. Uiterlijk probeerde hij zijn dagelijkse plichten te vervullen, maar innerlijk was hij de wanhoop nabij. Hij zag hoe zijn familie en vrienden zich zorgen maakten om zijn zelfdestructie, maar hij had niet langer de veerkracht over het verdriet heen te komen. Hij bracht zijn dagen grillig door, de ene dag apathisch, te veel wijn drinkend en lusteloos, de andere roekeloos jagend. Maar elke avond, beneveld of niet, wachtte zijn koude, eenzame bed, zelfs als hij het deelde.

En dan waren daar nog de nachten zelf. Zelden sliep hij meer dan een uur achtereen. Keer op keer werd hij zwetend wakker met een nachtmerrie vol oorlogsgeweld. Het stoorde hem, hij vond het een teken van zwakte, maar hij was geen meester over zijn dromen. De slechte nachten maakten overdag een levende dode van hem.