Wie was Jacob B?
Een nachtmerrie die geen mens voor mogelijk hield

Jacob B. werkt op de Kanselarij der Strafvervolging. Op zeker moment meent hij een bedreiging te bespeuren die het op hem lijkt te hebben voorzien. Aanvankelijk schrijft hij dit toe aan louter verbeelding. Dat verandert echter als hij op zeker moment een ambtenaar van het Rijkscommissariaat voor politieke kwesties op bezoek krijgt die hem in bedekte termen provoceert. Vanaf dat moment ontspint zich een nachtmerrie die slechts een onderdeel blijkt te zijn van een groter en uiterst macaber geheel waarin wreedheid en willekeur de boventoon voeren. Jacob B. zou geen kans meer krijgen om anderen deelgenoot te maken van het verschrikkelijke geheim. Pas jaren na zijn dood zou duidelijk worden wat er op mondiaal niveau werd opgezet en uitgevoerd.

John Beringen publiceerde vanaf 1989 verhalen, romans, vier boeken over de "Bob Evers-serie" en tal van artikelen met de meest uiteenlopende onderwerpen voor verschillende kranten. In zijn romans is er vaak sprake van een geheimzinnige zoektocht tussen onwaarschijnlijke gegevens waarbij de werkelijkheid telkens onvoorspelbaar en fragmentarisch is. Dikwijls blijkt dan het absurde nog het meest de waarheid te benaderen. In "Wie was Jacob B?" manifesteren zich stukjes mozaïek van een raadselachtig universum. De lezer wordt in een wereld gevoerd van unieke personages en ongewisse gebeurtenissen. Na het lezen van het laatste hoofdstuk dringt het verhaal zich in volle omvang aan de lezer op. Andere boeken van John Beringen die zijn verschenen bij Boekscout zijn: "Het einde van de droom" (drama) en "De terugkeer van Willem Waterman" (Humor). Dit boek is het vervolg op "Willem Waterman en het Konkelberg-proces". Dit werk is niet meer verkrijgbaar, doordat het een gelimiteerde uitgave betrof. Wel is het tot luisterboek bewerkt en is te beluisteren op Youtube.

Bij het tossen was Jacob het geluk ten deel gevallen om met wit te mogen spelen, hetgeen hem de standaardgrap “wit begint en wint” deed bezigen. Hierop had Franz opgewekt laten weten dat hij dat eerst nog maar even moest afwachten. Intussen was het spel al aardig gevorderd. De situatie was voor Jacob een beetje lastig geworden. Hij zat na te denken over een zet terwijl hij tevens probeerde te doorgronden wat Franz van plan kon zijn. Terwijl hij naar het bord staarde, betrapte hij zich op de gedachte dat hijzelf ook een soort pion was, maar dan in een spel dat geen spel meer genoemd kon worden maar een dichte mist van waaruit oppermachtige vijanden opdoken en die niets duldden wat niet strookte met hun uiteindelijke bedoelingen. Hij probeerde deze gedachten uit te bannen en concentreerde zich op het schaakbord.

‘In het schaakspel is het zo dat je jezelf niet alleen bezighoudt met het uitdenken van een goede strategie, maar ook hoopt dat je tegenstander een fout maakt die je weg naar de overwinning vergemakkelijkt,’ dacht hij. Vreemd… zo had hij het nog nooit bekeken. Waarom schoot deze gedachte hem nu ineens door zijn hoofd? Eigenlijk wilde hij het antwoord op deze vraag niet weten omdat hij vanuit zijn onderbewuste vermoedde dat het een dusdanig beangstigende lading zou hebben die grote paniek zou veroorzaken bij hem. Wat was er met hem aan de hand? Wat was er in de maatschappij gaande en wie waren zijn eigen tegenstanders? Hij had gehoopt dat een spelletje schaak hem wat ontspanning zou bieden, zoals dat gewoonlijk het geval was, maar het tegenovergestelde leek te gebeuren. Ineens begon het schaakbord te kolken; de witte en zwarte velden draaiden door elkaar heen en de stukken leken een eigen wil te krijgen waardoor ze zich niets meer aantrokken van spelregels. Fjodor! Wie of wat was hij en waarom moest hij verdwijnen? Waarom dook deze man steeds weer op in zijn gedachten? Het hele schaakbord loste op in de duisternis.

Het volgende wat tot hem doordrong, was dat iemand zijn naam riep.