Weg met beren op de weg
Alleen op reis naar de andere kant van de wereld

Bijna dertig, vrijgezel en niet tevreden met het werk wat ze deed, besloot Jitske in het najaar van 2017 dat het tijd was voor iets anders. Met een volgestouwde backpack en knikkende knieën vloog ze in haar eentje naar de andere kant van de wereld. Waar ze aanvankelijk strak stond van de spanning, voelde ze zich al reizend steeds meer op haar gemak, totdat ze zichzelf aan het einde bijna niet meer terugkende. Reizen bleek het ultieme tegengif te zijn voor de beren op de weg die ze al van jongs af aan zag. Een antidepressivum, dat haar niet alleen vrolijker maakte, maar haar ook meer zelfvertrouwen gaf. En haar tegelijkertijd belangrijke lessen leerde over bijzondere mensen en andere culturen. En vooral ook over zichzelf.

Het boek is in de webwinkel van Boekscout, maar ook via Jitske zelf verkrijgbaar. Mocht je het boek via Jitske aan willen schaffen, dan kun je contact opnemen met Jitske zelf. Ze bezorgt je graag een exemplaar!

Ik kan dit leven niet in mijn eentje leiden, ook al lijkt een kluizenaarsbestaan me soms heerlijk. Maar net als vele anderen heb ik nu eenmaal mensen om me heen nodig. Ik weet inmiddels dat sociale contacten niet altijd vermoeiend hoeven te zijn. Als ik mijn grenzen duidelijker stel, gaat het beter. Vaak is het echt de moeite waard om iemand te leren kennen, want wat bestaan er ontzettend lieve mensen op deze wereld. Mensen die rekening met je houden, ook al ken je ze net een paar uur. Onbekenden die je uitnodigen om oudjaarsavond te komen vieren omdat je anders alleen bent. Mensen die je mee uit eten vragen, ook al kennen ze alleen je naam. Mensen die oprecht geïnteresseerd zijn en luisteren naar wat je vertelt, écht luisteren.
Ik zou zo graag ontsnappen uit deze kooi. Deze ijzeren kooi van regels die ik mezelf opgelegd heb om erbij te horen, om niet gek gevonden te worden. De kooi waarbinnen ik weet hoe dingen werken, maar die me diep ongelukkig maakt omdat ik me niet kan bewegen. Geen adem kan halen, mijn armen niet kan spreiden. Niet kan zien wat er buiten de kooi gebeurt. De kooi waarbinnen ik mezelf voorhoud dat ik niet goed genoeg ben, dat ik het niet kan en ook nooit ga kunnen.
Op reis brak ik uit de kooi. De tralies losten langzaam op en ik kon weer ademen. Me uitstrekken. Af en toe was er een glimp, een zweem van het leven zoals ik dat thuis gewend was, maar dat vervaagde meestal snel, waarna ik weer vrij was.

Uiteindelijk ben ík mijn eigen grootste vijand. De grote boze buitenwereld is lang niet zo groot en boos als ik dacht.