Een Bloemendaals boeffie
Grappige belevenissen van de jaren vijftig

De schoolmeester die voor de oorlog voor de klas gestaan had, stond na de oorlog weer voor de klas met zijn zelfde gedachtengoed. Alleen was het Spaanse rietje verruild door de moderne koperen liniaal. Een kind voor straf lange tijd in een ijzeren prullenbak laten staan, dat kwam zeker voor. Mijn jeugdjaren heb ik mogen ervaren in een tijd waarin veel te doen was. Je heerlijk uitleven in de ruimtes die er waren, ondanks het strenge regime. De woningnood kende hoogtij, vele grote huizen in Bloemendaal hadden dubbele bewoning. Als kind uit een groot gezin werd er niet gevraagd van: zou jij dat even voor mij willen doen? Neen: er werd altijd van je geëist om de opdracht naar behoren uit te voeren, zonder commentaar.

Tip: een heel leuk boek om cadeau te geven!

Paul Wiegel (1946) komt uit Kennemerland. Hij is geboren en getogen in Bloemendaal. Na zijn eerste verschenen boek ‘ Een Amsterdammer’ heeft hij met veel plezier dit tweede boek geschreven. Een autobiografie, die vertelt over de vele grappige belevenissen uit zijn lagere schooljaren van de jaren vijftig. De anekdotes waren stuk voor stuk de moeite waard om ze aan het papier toe te vertrouwen. Een biografie die menig lezer, jong én oud, zal laten huilen van het lachen.

De vrouw van de deftige meneer die ons binnen gelaten had, was bij ons komen staan. We keken allemaal te samen maar één kant op. Een klein moment werd er niet gesproken, doodstil stonden we alle vier naar hetzelfde object te kijken. Je kon een speld horen vallen, alleen een statige pendule liet zijn melodische klanken horen. Het was vreselijk te constateren dat hier veel meer schade toegebracht was dan alleen maar een gebroken ruitje. Op de bovenkant van de vleugel stonden rechtop in het gelid twee grote glasscherven. Kaarsrecht stonden ze daar diep in het gepolitoerde hout verankerd. Mijn vader wees geïrriteerd met zijn hand richting de vleugel en constateerde: ”Dat heb jij op je geweten.“ Ik bood meteen aan de aanwezige mensen mijn excuses aan, meer kon ik ook niet bedenken. Mijn zakgeld was zeker niet toereikend om ook maar een beetje van betekenis te kunnen zijn, alhoewel mijn vader met de overgang naar de volgende klas mijn zakgeld van vijftien cent naar dertig cent had verhoogd. Dit werd heel officieel gedaan door middel van een handgeschreven kaartje dat ik van mijn vader kreeg. Daarop stond vermeld: ‘Paul, uw zakgeld is ingaande het nieuwe schooljaar verhoogd met honderd procent en gebracht op dertig cent per week. Is getekend: ‘de Thesaurier Generaal.’ Bij het verlaten van de villa liepen we naar het tuinhek. Ik draaide mijn hoofd nog een keer om en keek kritisch naar de statige villa met het gebroken ruitje, toen mijn blik plotsklaps bleef steken bij een naam die hoog op de voorgevel van het huis stond. Een ingemetselde crème witte steen waarin de letters: ‘Macte-Animo,’ uitgebeiteld waren, hetgeen betekent: ‘Houd moed.’ Dit gaf mij weer het nodige zelfvertrouwen om niet gedesillusioneerd te raken. De verdere toedracht en schadeloosstelling is aan mij voorbij gegaan.