Geldwolf

Na een jeugd vol armoede en ontberingen heeft Bjorn er schoon genoeg van: hij moet en hij zal stinkend rijk worden! In de flamboyante bankier Theo ziet hij zijn ideale mentor, maar al snel raakt hij verstrikt in een web van fraude en bedrog. Wanneer ze samen een grootschalige zwendel met liefdadigheidsinstellingen op poten zetten, komt Bjorn tot het besef dat het doel niet altijd de middelen heiligt. Hij wil ermee stoppen, maar hoe breek je met een man die geen tegenspraak duldt? En hoe ver ben je bereid te gaan als de situatie escaleert tot een open oorlog die maar één winnaar kan hebben?

Geert Janssens (1981) is tolk-vertaler van opleiding en schreef eerder de jeugdboeken "Op vakantie bij oom Bernhard" en "Het bos van de zwarte ridders". Met "Geldwolf" mikt hij voor het eerst op een volwassen publiek. Hoewel de spanning nu en dan te snijden is, blijft het verhaal luchtig dankzij de humoristische vertelstijl die zo kenmerkend is voor de auteur. Opnieuw put hij uit zijn uitgebreide feitenkennis en doorspekt hij het verhaal met allerlei interessante weetjes.

Mijn kindertijd was geen pretje. Opgroeien in armoede, als enig kind van de klas niet mee kunnen op schoolreis, zoiets laat sporen na. Littekens. Eigenlijk is het niet te verwonderen dat ik geobsedeerd raakte door geld en rijkdom. Dat ik ’s nachts droomde over Breitling-horloges en kleren van Armani. En dat ik naar dure sportwagens keek met de begerige blik van een hond voor de etalage van de slager. Maar laat ik beginnen bij het begin. Ik groeide op in een verloederde buurt aan de rand van de stad, waar het niet bepaald wemelde van de rolmodellen. Samen met mijn ouders, mijn zus Ashley en onze hond Blaffie woonde ik in een bescheiden arbeiderswoning die dringend aan renovatie toe was. Maar daar hadden we dus geen geld voor. Eigenlijk hadden we helemaal nergens geld voor. Geen geld om op reis te gaan, geen geld voor nieuwe kleren, geen geld voor een fatsoenlijke lunch. Wat was ik jaloers op mijn klasgenootjes met hun heerlijke sandwiches, rijkelijk belegd met salami of krabsla, terwijl er in mijn boterhamzakje in het beste geval wat supermarktbrood met chocopasta zat. Wat voelde ik me rot als mijn kameraden vroegen of ik met hen mee wou gaan naar de broodjeszaak, en ik mij gedwongen zag om een uitvlucht te verzinnen. Alles was beter dan te moeten toegeven dat ik thuis geen zakgeld kreeg. Mijn voornaam hielp ook niet echt. Op school kreeg je meteen een onzichtbare stempel op je voorhoofd gedrukt als je Jordy of Bryan heette, of Bjorn zoals ik. Namen van buitenlandse acteurs of popsterren waren bij voorbaat verdacht. Opgepast: laag sociaal milieu, potentiële herrieschopper! Mijn ouders hadden mij (hoe kon het ook anders) naar Björn Borg vernoemd, de Zweedse tennisser die destijds enorm populair was. In iedere klas had je wel een Björn, en dat waren doorgaans niet de braafste leerlingen van de school.