Voeten in de klei
Gedichtenbundel

In deze gedichtenbundel staan niet de klassieke versjes. De zorgvuldig gekozen woorden verpakken de gevoelens van de auteur op bijzondere wijze. Ze vertellen een levensverhaal en de dromen van iemand die zijn eigenheid zoekt op het pad van opgroeiende puber tot een verpleegkundige pur sang. De vele emoties die hiermee gepaard gaan, zijn zo divers in een vorm gegoten, dat ze vaak verrassend zijn, dan weer humoristisch, maar altijd zeer herkenbaar. Doorheen de verschillende hoofdstukken ontdekt de lezer dat niet alleen dagdagelijkse belevenissen hun weg naar de pen vonden. Je leert ook een man kennen die zijn bredere interesses mooi onder woorden kan brengen.

Wim Herman Claes werd geboren in 1974 te Rumst. Zijn jeugd bracht hij door in de Rupelstreek, fietsend langs wegen tussen verlaten steenbakkerijen en aan de oevers van de rivier. Vanaf zijn puberjaren trachtte hij zijn gevoelens en gedachten op te schrijven. Een mix van verliefdheid, verdriet en hoop komen aan bod. Vaak specifiek aan één persoon opgedragen, maar daarom niet minder van toepassing op meerdere personen of voor diverse gevoelens. De laatste jaren vonden andere levenservaringen hun weg naar de pen. Een boeket van mooie, zachte, maar ook harde woorden vertellen het levensverhaal van een gepassioneerd verpleegkundige die trots is met dit debuut.

Wie schreef in zijn puberjaren niet eens een gedicht om iemands hart te winnen? In deze, soms eenvoudige woorden, drukte ook ik vele jaren mijn gevoelens uit, in de hoop dat wie ze zou lezen, perfect kon begrijpen wat er in dat hoofd en vooral in dat hart van mij omging. Wanneer ik later deze prille kunstvorm aan mensen liet lezen voor wie het oorspronkelijk niet geschreven was, leerde ik zelf de diepere betekenis van mijn woorden kennen. Niet langer deelde ik mijn diepste gevoelens met mezelf of die ene uitverkoren persoon, maar met een kleine schare vrienden. Zeer selectief, uit angst te veel bloot te geven, liet ik deze vrienden toe om door het sleutelgat in mijn ziel te kijken. Vandaag durf ik opnieuw een stap in de wereld te zetten door oude en nieuwere werken te verzamelen.

Gevecht

Als een kruisridder heb ik gevochten.
Gestreden voor in wie en wat ik geloof.
Ijzers hebben elkaar beklonken,
met volle kracht weerstaan aan demonen.
Een maliënkolder aan stukken gereten,
besmeurd met zweet en bloed.
Mijn trotse paard zeeg neer,
bovenop mij,
maar ik herrees uit het stof.
Met trillende hand, half verblind,
haalde ik uit met een genadeslag.
Het verleden verpulverd,
gespleten en verbrijzeld,
de kop ingeslagen.
Met geheven hoofd en zwaard,
mijn schild als triomf,
keek ik het duister in de ogen.
Tot mist laat ik je verdwijnen,
dwaal, dwaal over de velden,
ver weg van mij.
Nooit laat ik nog toe
dat de duivel mij omringt,
zo lang er engelen aan mijn zijde staan.