De vleugels van mijn vlucht
Door Richard, voor Richard

Als rennen geen zin meer heeft! Toen Richard Snikkers eind 2017 te horen kreeg dat hij ziek was, stortte zijn wereld in. Hij herpakte zich snel en ging met zijn geliefde Karin een groot avontuur aan, om alles uit het leven te halen wat erin zat. Waaronder het schrijven van een boek. Na drie jaar is hij op zesentwintig juli 2020 overleden. Op zijn sterfbed heeft Karin beloofd om zijn boek voor hem af te maken en uit te brengen. Dit heeft ze gedaan met behulp van de kinderen Amber, Indy, Lieke en Sanne en de broers Ronald en Marvin. De vleugels van mijn vlucht is een bijzonder boek met een inspirerende kijk op het leven. Richard heeft nog alles uit het leven gehaald wat erin zat, zijn positiviteit en gedrevenheid was een inspiratie voor vele. Hij heeft nog vele herinneringen kunnen maken met alle kinderen en zijn geliefde Karin.

Richard is in 1967 geboren in Zwijndrecht. Eén jaar later kreeg hij een broertje, Ronald. Na enkele jaren gingen hun ouders scheiden waardoor hun moeder met Richard en Ronald bij de buurman zijn ingetrokken. Daar volgden vele mishandelingen waardoor de broers uit huis zijn geplaatst. Ze werden van elkaar gescheiden en zijn elkaar uit het oog verloren. Tot Richard te horen kreeg dat hij ongeneeslijk ziek was, toen is hij op zoek gegaan naar zijn verleden.

Ik geniet van de tocht naar boven en neem meer pauzes om echt te kunnen genieten van al het bijzonders wat ik ervaar op weg naar boven. Bijna boven kom ik een man tegen die zijn vrouw heeft verloren aan kanker. Daar voer ik een gesprek mee. Ik heb ook geen haast om boven te komen en neem de tijd om hier en daar een praatje te maken. De zon schijnt de hele weg naar boven, het is prachtig. Boven aangekomen voel ik me super krachtig. Kijk wat ik, met mijn voorgeschiedenis, hier even presteer. Twee keer de loodzware tocht naar boven volbracht en ik voel me supersterk. Niet zoals de eerste keer naar boven, dat was een hele uitdaging en dit zie je ook terug op de foto’s. Ook nu staat Karin me op te wachten. Het is een bijzondere omhelzing wanneer we elkaar boven een knuffel geven. Het moest zo zijn dat ik een tweede keer naar boven zou fietsen. Het voelde totaal anders dan de eerste keer. Ondertussen fietsen mijn teamgenoten nog door en hebben de meesten er al een flink aantal keren op zitten. Mijn vriend Frank, die voor de zesde keer wil gaan fietsen, lukt het niet. Na zijn vijfde keer wordt het weer zo slecht dat ze hem niet nog een keer naar boven laten fietsen. Een jaar later rijdt hij de tocht wel zes keer, dus uiteindelijk heeft hij zijn doel toch gehaald. Wanneer ik de foto’s terugkijk, voel ik de emotie opkomen. Ik weet wat voor een bijzondere dag dit is geweest. Na de chemo, bestraling en operatie is dit mijn eerste grote doel geweest. Dat heb ik gehaald, een bevestiging dat je alles kan bereiken in je leven en dat niets definitief hoeft te zijn. Ik ga beter worden. Het leven De zee, de zon, de maan, de gehele sterrenhemel Allen hebben connecties met de dood Maar ook met het leven Leef nu, Leef vandaag Denk niet aan de toekomst Denk niet aan de dood Want dood wordt verblijd door de herinnering Ik herinner liever niets Ik wil het meemaken Samen met jou, levend En niet samen met jou en de dood Richard Snikkers 2-2-1986