‘Wat is je naam eigenlijk?’ vraagt het meisje, terwijl ze even met haar vingers door haar zwarte haren glijdt.
‘Nova. En jij?’
Er verschijnt een kleine glimlach op haar gezicht: ’Ik heet Elena.’
De andere meisjes beginnen stilaan ook wakker te worden. De ruimte wordt gevuld met geroezemoes en prangende vragen waar niemand een antwoord op heeft.
Op het moment dat de deur opengaat, wordt het heel stil in de kamer. Het is niet dezelfde persoon die Nova eerder zag. Deze vrouw komt norser over en is zeker ouder dan de eerste. Ze heeft haar zwarte haren kort geknipt. Haar bril leunt op haar neus. Ze kijkt net onder haar bril door naar een papier dat ze in haar handen heeft.
‘Nova De Clerck.’ De vrouw laat haar ogen door de ruimte glijden.
Nova schrikt wanneer ze haar naam hoort. Ze probeert weg te kijken van de vrouw. Haar hart gaat weer sneller slaan.
De vrouw loopt langs de bedden en checkt alle naamplaatjes die aan de achterkant zijn bevestigd. Ze observeert nauwkeurig iedere naam. Het lijkt er bijna op alsof de vrouw geniet van de onwetende en angstige blikken rondom haar. Opeens stopt ze met lopen en kijkt ze recht in Nova’s ogen. ‘Gevonden.’
