Wie is de held?
Kanker in mijn lichaam, knokken in mijn hoofd

"Ik ben Trots. En ik ben niet zielig. Dus als je daarom dit boek wil lezen, dan hoeft dat wat mij betreft niet. Ik wil namelijk alleen gekend worden voor mijn heldendaden en mijn kracht."

Mijn naam is Marloes. En Trots hoort onlosmakelijk bij mij. Maar ik ben meer dan dat. En het was een hele reis om daar achter te komen.
In 2011 kreeg ik borstkanker. Die ziekte confronteerde mij niet alleen met mijn allesoverheersende Trots, maar ook met alle andere delen van mijn persoonlijkheid. Delen waarvan ik niet wist dat ze elkaar onderling zo beïnvloedden. Het duurde jaren voordat ik dit inzag. De kanker moest eerst in 2017 nog verder uitzaaien, voordat Trots plaatsmaakte en ik naar al die andere delen in mij leerde luisteren.

Marloes Scheffers (1976) voerde tijdens haar carrière als jurist, recruiter en coach ontelbare gesprekken met allerlei soorten mensen. Mensen fascineren haar, omdat ze eindeloos complex en verschillend zijn. Hoe zeer hun situaties ook op elkaar lijken, alle mensen lopen uiteindelijk hun eigen weg. Het pad dat Marloes zelf bewandelde voelde voor haar vaak eenzaam. Tegenover haar twee dochters, Sophie en Lise, wilde ze vooral sterk blijven, een Viking, compleet met helm en harnas. Troost vond ze in gesprekken met mensen die haar herkenning boden. Die herkenning zorgde voor begrip en compassie; niet alleen voor de ander, maar ook voor haarzelf. Langzaam besefte ze dat het antwoord op haar eenzaamheid niet lag in heldendaden of kracht, maar juist in kwetsbaarheid, jezelf laten zien in al je facetten.

In dit boek laat Marloes zichzelf zien. Ze beschrijft haar gedachtes en emoties vanaf het moment dat de kanker wordt ontdekt. Aan de hand van verschillende anekdotes voert ze innerlijke gesprekken met zichzelf, op zoek naar herkenning en troost.

Trots, mijn prachtige stoere Vikingheldin, is het helemaal eens met Ratio. Ze zit ondertussen zelf na te denken wat ze met de situatie moet. Voor haar staat meteen vast dat ze dit wel goed wil doen.
“Ik wil dus een respectabele, nee nee, niet minder dan een bewonderenswaardige borstkankerpatiënte zijn,” zegt ze tegen de anderen. “Als je er een cijfer voor kunt halen, dan ga ik voor Cum Laude.”
Ze grijnst vastbesloten, zet haar Vikinghelm op en recht haar rug.

We doen dat weekend een beetje alsof er niets aan de hand is. Ik ga hardlopen op het strand, ik ga naar de kapper. Het is een fijn weekend. Heus.

Ratio werkt aan een razendsnelle analyse van die eerste dag. Ze kijkt niet op internet, omdat ze niet goed weet waar ze naar moet zoeken. Ze herinnert zich de periode waarin mijn moeder ziek was en gebruikt de kennis van toen om de rest van de tafel te overtuigen.
“Borstkanker is niet zo erg, hoor,” zegt ze stellig. “Bijna alle vrouwen overleven het gewoon. Het zijn eigenlijk alleen maar een paar cellen die een verkeerde afslag nemen en dat is heel goed op te lossen.”

De eerstvolgende maandag stuurt de huisarts me door naar het ziekenhuis voor verder onderzoek. ’s Avonds huilen mijn moeder en ik samen even van de schrik. We spreken af: het is niet goed, maar het komt wel goed.

De tranen die op die avond over mijn wangen lopen komen niet door Verdriet. Verdriet zit nog best rustig achterover, vooral omdat Ratio zo stellig verkondigt dat er niets aan de hand is.

De tranen komen door Ego. Zij voelt zich namelijk toch wel gealarmeerd, ook al zegt Ratio dat er geen levensgevaar is. Ego merkt dat er nu iets gebeurt, waardoor ik ineens heel ‘anders’ ben dan de mensen om me heen. Anders dan wie ik was. Ego heeft geen idee hoe ze zich nu hoort te gedragen. Ze spiegelt netjes het gedrag van mijn geschrokken moeder.