Het doosje vol geheimen
Een zoektocht in de Tweede Wereldoorlog

Saar, een veertienjarig meisje uit het heden, reist via een geheimzinnig doosje terug in de tijd. Ze komt terecht in de Tweede Wereldoorlog en ontmoet daar Johanna, een leeftijdsgenootje. Johanna’s ouders worden door Duitse soldaten op transport gezet naar een concentratiekamp. Johanna wil op zoek gaan naar haar ouders. Saar wil helpen, maar ze weet wat Johanna's ouders te wachten staat. Kan ze dat wel aan Johanna vertellen? Hoe kan het dat niet iedereen haar ziet? En het doosje, kan deze haar ooit weer thuis brengen? Een spannend verhaal, met een verrassend einde!

Jasmijn is geboren in 2006 en vindt het leuk om verhalen te schrijven. Ook speelt ze viool en zingt en acteert ze graag. In 2020 zat ze in de tweede klas van het VMBO-Basis en werkte ze in haar woonplaats mee aan een project over 75-jarige bevrijding. Toen ontstond het idee van dit verhaal en is ze gaan schrijven. In 2023 doet ze haar eindexamen VMBO-Kader. Al op de basisschool schreef ze graag verhalen. Ook deed ze met succes mee aan voorleeswedstrijden.

Oooh, had ik haar maar niet laten gaan. Als haar maar niks overkomt. Het was beter geweest als ik was gaan kijken, ik ben immers onzichtbaar, mompelt Saar in zichzelf. Saar houdt het niet meer uit. ‘Johanna! Johannaaaaaaa, hoor je me?’ Saar schreeuwt haar stem schor, maar hoe hard ze ook schreeuwt, ze krijgt geen antwoord terug. Dit kan maar één ding betekenen, er is haar iets overkomen. Ze besluit ook verder het bos in te lopen. Ze moet Johanna vinden. Met trillende handen pakt ze haar spullen bij elkaar. Met hulp van het maanlicht zoekt ze haar weg door het bos. Als Johanna nou iets van een kreet zou laten horen, dan weet ik tenminste welke kant ik op moet lopen. Maar ja, ik hoor helemaal niks, mompelt Saar in zichzelf. ‘Whoea!’ Met een doffe klap valt Saar op de grond. Kreunend staat ze op. Terwijl ze de aarde van haar broek veegt, probeert ze te zien waar ze over is gestruikeld. Ze kan haast niks zien, want het dichte bladerdek houdt veel maanlicht tegen. Als haar ogen eenmaal gewend zijn aan het donker, ziet ze de oorzaak van haar val. Ze pakt het voorwerp, maakt het schoon en dan ziet ze dat het een doosje is.Johanna moet het hebben meegenomen, denkt Saar. Snel maakt ze het open. ‘Misschien zit er wat in! Ja!’ roept Saar. In het doosje zit een foto! Ze loopt naar een plekje met meer licht en brengt vervolgens de foto dicht naar haar gezicht om beter te kunnen zien wat erop staat. ‘Z-z-zie ik het nu goed? Het is Johanna. Ja, het is haar echt en ik zie haar bewegen!’ zegt Saar hardop. Van schrik laat Saar de foto vallen, maar ze raapt ‘m snel weer op. Ach, waarschijnlijk heb ik het me verbeeld, denkt Saar.