Twee tot vijf werkdagen
(Nederland en België)
(Past door brievenbus)
Samenvatting
Een burn-out krijgen is voor slappelingen, dacht ik altijd. Mijn eerste burn-out heb ik dan ook heel goed weten te negeren, daar had ik geen tijd voor. Maar toen bij mij het licht uitging, kon ik er niet meer omheen en zat ik dieper in de ‘shit’ dan ik dacht. Nu werd het tijd om naar mijn gevoel te luisteren. Nu werd het tijd om hulp te zoeken en eraan te gaan werken. Heel hard werken…
Over de auteur
Barbara is een moeder van middelbare leeftijd met drie volwassen kinderen. Met Hans woont zij in een grote boerderij, die ze samen aan het verbouwen zijn. Vanaf haar vijftiende is ze aan het werk en met hard werken heeft ze altijd bereikt wat zij wilde bereiken. De alcoholverslaving, haar manier om geen emoties te voelen, begon toen ze wilde scheiden. Het werk zit haar nu op haar nek en als het licht uitgaat, weet ze dat er iets drastisch moet veranderen. Het roer moet om.
Mijn hoofd gonst en de omgeving is traag. Dit herken ik, dit is het startsein voor een paniekaanval. Ik ga maar snel in mijn auto zitten en haal even diep adem. Blijkbaar is dit dus niet het moment om nog verder boodschappen te doen. Ineens zie ik veel gehaaste mensen op de parkeerplaats lopen, het wordt steeds drukker. Ik stop de autosleutel in het contact en rijd naar huis. Op de oprit voel ik een golf van emotie naar boven komen en mijn ogen vullen zich met tranen. Ik baal! Baal dat dit toch weer gebeurt. Dat stomme gehuil ook steeds. Ik baal van het telefoongesprek, dat blijkbaar toch veel heeft losgemaakt. Baal dat ik niet mijn schouders op kan halen en kan denken: het doet niets met mij. Baal misschien nog wel het meest dat ik het er met niemand over kan hebben. Ik voel me verdrietig en eenzaam.
Wat een mooi inkijkje in het leven van Barbara. Oprecht geschreven en zo herkenbaar!
Ik ken Barbara en wist niet dat zij zo 'ziek' was in die periode. Bijna in één zucht uitgelezen!.
