De kracht van kanker loopt als een rode draad door dit verhaal. Een stiekeme sluipziekte die niet mijn lichaam, maar wel mijn geest binnendrong. Zowel mijn moeder als mijn man kregen de diagnose. Om de hoop op een toekomst niet te verliezen, bleven we als gezin nieuwe plannen maken. Plannen die symbool moesten staan voor een nieuwe start, maar die telkens mislukten. Mijn man en ik gingen tijdens en na zijn ziekte door diepe dalen. Reflecteren op onze kwetsbaarste momenten was moeilijk en confronterend. Maar tussen de regels door gaat het vooral over hoop, steun en vertrouwen. Over liefde en veerkracht. Want kanker maakt niet alleen kapot, het maakt ook heel.
Jolene Muñoz (1984) is getrouwd en moeder van drie kinderen. Na de middelbare school ging ze op reis, twee jaar later vond ze haar plek in Amsterdam. Ze studeerde antropologie, ging als gezinsvoogd aan de slag en deed daarna de opleiding tot recherchekundige aan de politieacademie. Een succesvol leven, totdat een aantal heftige tegenslagen haar pijnlijk bewust maakten van het feit dat ze de controle kwijt was. Overspannen maar vastberaden besloot ze haar verhaal op te schrijven. Het resultaat is een realistisch boek over haar zoektocht naar manieren om beter te worden.
Op het moment dat ik aan kwam lopen, werd Luis net geroepen door een arts. Hij keek ongerust om zich heen maar zag me niet. Ik zwaaide en zette het op een loopje. Boaz gierde het uit. Of ik zijn vrouw was, vroeg de dokter. Met kinderwagen en al liepen Luis en ik achter hem aan, een klein kamertje binnen. Onze klamme handen vonden elkaar. Het was allemaal een beetje krap en ik had het stikheet. We zeiden allebei niets en keken de arts verwachtingsvol aan. Boaz begon voorzichtig te jengelen dus ik haalde hem uit de wagen. Bij mij op schoot was het meteen weer oké, nieuwsgierig keek hij om zich heen.
“Sorry, ik heb geen goed nieuws.”
Boem, daar was
het dan. Met de deur in huis, recht voor zijn raap, zonder omweg of hapering.
Als een gevreesde donderslag bij heldere hemel. Ik greep Boaz steviger vast en
fluisterde in zijn oor dat alles goed zou komen.
“Stil maar lieverd,
stil maar.”
Hij zat vrolijk
brabbelend om zich heen te kijken, zich van geen kwaad bewust. Luis ging
rechtop zitten en schraapte zijn keel:
“Oké, wat is de
prognose en wat gaan we doen?”
Heel
goed heb ik het allemaal niet gehoord. Vaag wat flarden hier en daar; het was
99 procent zeker dat het om een kwaadaardige tumor ging, dat een biopsie te
risicovol zou zijn en ook eigenlijk helemaal niet nodig was. Het ging over een
operatie en een goede kans op herstel. Na een paar minuten was ik er weer.
Alsof we het hadden afgesproken was het nu aan mij om sterk te zijn. Ik
vermande me en begon een vragenvuur.