Mag ik je Billie noemen?
Hij staat garant voor een unieke, (h)echte maar extreem dodelijke vriendschap, en dat besef je maar beter

Een student uit Arkansas onderneemt tijdens zijn sabbatjaar een reis naar Dalmatië, een Kroatische regio die op dat moment gebukt gaat onder de gevolgen van de verschrikkelijke Bosnisch-Servische oorlog. Zijn ervaringen hullen hem in een warme mantel van genegenheid, betrokkenheid en dronken sentiment, maar leiden hem ook naar een ziekelijke loyaliteit waarbij hij zich ontpopt tot een monster in mensengedaante. Als een meedogenloze seriemoordenaar zaait hij dood en verderf op een ijskoude, voorbedachte manier − en beseft hij tegelijkertijd dat zijn daden nooit te verantwoorden zullen zijn.

Echtgenoten Diane Bervoets en Willy Putteman zijn na een loopbaan in het onderwijs met pensioen gegaan. Willy heeft eveneens een tiental jaren als reisleider gewerkt in Kroatië, en meer specifiek de kustregio Dalmatië. Tijdens zijn vele bezoeken aan het mooie zuidelijke land zijn heel wat vriendschappen met lokale mensen ontstaan. De verhalen over hun cultuur, dagelijkse leven en geschiedenis – soms vertederend mooi, soms ongemeen wreed en gruwelijk – boeiden de auteurs zodanig dat ze besloten er een boek over te schrijven.

De dansende silhouetten op het rimpelloze water van het meer verdwijnen en worden snel opnieuw geboren. De achtergebleven ganzen zijn de enige die de zalvende stilte die er heerst, verstoren. De laatste stuiptrekkingen van de ondergaande zon strelen mijn rug. Vlak voor me kijkt mijn reflectie in het water naar de verkleurende blauwe hemel die nog nauwelijks de dag in leven houdt en het gauw zal afleggen tegen de sluipende donkerte van de vallende avond. Het verbaast me niet dat ze geen gezicht heeft en dus geen emotie toont. Samen met het stille geritsel van de eerste sneuvelende bladeren verdwijnt ze even. Wanneer de zachte wind paaiend luwt, komt ze terug alsof ze nooit is weggeweest. Ik herken haar en weet dat ze donkere, oeverloze ogen zonder uitdrukking heeft. Monotoon starend naar iets aan de grenzeloze einder.
Het meer is mooi, maar het is slechts water dat mijn beeld in haar schoot telkens opnieuw verdrinkt. Hier, te midden van de natuur met al haar geuren en kleuren, geluiden en vormen van ongebreideld leven en stille doodsmomenten, vind ik na de moorden telkens weer wat ik zoek: eenzaamheid die nauwelijks wordt verstoord. De puurheid, de eenvoudige schoonheid en de onbegrensde creativiteit die zich ontplooien in zo veel gestaltes om me heen, bespelen mijn zintuigen. Ze staan in schril contrast met de meedogenloosheid en de barre kilte die me bij de hand nemen tijdens mijn acties. Voor al die zachte geselingen waarmee Moeder Natuur me verwent, ben ik dankbaar. Ze voelen als puur genot in een betonstalen en moegetergde wereld. Heel even ben ik dan weer de gelaten toeschouwer van een verzachtend en zalvend decor. Ik koester de ogenblikken die me eraan herinneren wie ik was en verafschuw wat ik ben geworden. Maar vooral wie ik nooit meer zal zijn, bedroeft me.