Eerst wilde de secretaresse een telefonische afspraak voor mij maken, in verband met corona, maar al snel had zij door dat dit niet voldoende was. Op vrijdag 8 oktober reed ik er met de auto zelf heen. Onderweg reed ik nog tegen een heel hoge stoeprand aan waarbij ik dacht een lekke band te hebben gereden. Maar dat viel mee. Overstuur kwam ik bij de psychiater aan en vertelde (eindelijk) eerlijk hoe ik me voelde en wat mijn plannen waren. Ze zei dat dit zo niet verder kon en dat ze graag wilde dat ik bleef. Dat had ik niet verwacht, ik had immers mezelf voorgenomen dat ik nooit meer opgenomen wilde zijn. Daarnaast gooide dit roet in het eten voor wat betreft mijn plan. Maar ze gaf aan dat als ik nu zelf niet zou blijven voor opname, zij de crisisdienst zou inschakelen. Ze stelde een opname voor op de locatie waar zij werkte, op de MPU (medisch psychiatrische unit). Hevig verdrietig stemde ik in en gingen we een verdieping lager, naar de kliniek waarvan ik dacht nooit meer te komen…
Ik nam plaats op een stoel in het buitenpleintje van de kliniek. Andere patiënten spraken mij vrij snel aan. Maar het huilen kon niet stoppen. Hoe kon dit nou? Wat zou Carlo er wel niet van zeggen? En de kinderen? Ik moest hier zo snel mogelijk weg. Toen een verpleegkundige mij aansprak dat mijn kamer (met camera) klaar was voor mij, wilde ik er niet heen. Carlo had ik gebeld, hij had wat spullen voor mij verzameld en was onderweg.
Samen met hem ging ik een nieuw gesprek met mijn psychiater aan waarin zij hem uitlegde hoe ernstig de situatie was. Ik kwam er vanwege het vele huilen niet toe om iets zinnigs over mijn situatie te zeggen.
