Kraamfeest in de regen
In opname vanwege een postnatale depressie, mét baby
- Auteur
-
Emily van Loon
- Uitvoering
- Paperback
- Genre
- Ervaringsverhalen
- Reviews
- 5,0 / 5 (2 reviews )
- Prijs
- € 20 ,50
- Verzending
- Gratis verzending in Nederland en België
- Levertijd
-
Twee tot vijf werkdagen vanaf publicatie
past door brievenbus
(Nederland en België)
Samenvatting
Een kraamfeest in de stromende regen is wel het laatste dat je verwacht als je een baby krijgt. Toch is dat waar Emily van Loon mee te maken kreeg: de eerste vreugde rond het krijgen van haar zoontje Noah werd ruw verstoord door een zware regenbui. Helaas ging deze over in een regelrechte wolkbreuk. Emily kreeg een postpartum (ook wel postnatale) depressie na de geboorte van haar tweede kind. Zo erg, dat ze drie maanden samen met hem moest worden opgenomen op een Moeder-Baby Unit – een specialistische psychiatrische afdeling van het ziekenhuis. Haar verhaal begint bij de zwangerschapstest voor nummer twee en eindigt uiteindelijk thuis, grotendeels hersteld en boven alles gelukkig met haar gezin.
Over de auteur
Emily van Loon is getrouwd met Björn en samen hebben ze twee kinderen: een dochter van zes en een zoon van twee. Emily is ecoloog en werkt in het onderzoek, maar staat op het punt een biologische zelfoogsttuin te beginnen. Tot op zekere hoogte voldoet zij aan het hippiebeeld en ja, ze bekent, zij heeft ook wel eens sokken in haar sandalen gedragen omdat het praktisch en comfortabel was. Met haar gezin gaat ze graag wandelen of fietsen in het bos. Ook vindt ze het leuk om creatief bezig te zijn – van tekenen tot macramé – en verorbert ze boeken.
Productinformatie
- ISBN
- 9789464684919 / 978-94-646-8491-9
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 24-02-2023
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Ervaringsverhalen
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 156
- Formaat
- A5
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Aan het einde van het intakegesprek kijk ik verdwaasd de tafel rond. Ik voel me somber, heb tranen in mijn ogen staan en kan maar moeilijk terug halen waar we over hebben gesproken. Echt het geheugen van een goudvis. Wat ik wel heb meegekregen is dit: ze denken dat deze opname mij goed zou kunnen helpen en dat ik morgen al terecht kan. Morgen! Mijn man en ik krijgen nog een rondleiding van de verpleegkundige op de verpleegafdeling zelf. Zo bizar voelt dat voor mij, alsof ik een nieuwe woning aan het bekijken ben en dingen moet zeggen als: wat een ruime kamer met hoog plafond en luxe inbouwkast. Er is zelfs een eigen badkamer! Kijk nou, ik hoef niet eens een eigen box/stoeltje/speelgoed/wipper/kinderwagen/voorraad poedermelk/voorraad babyhapjes mee te nemen, alles is er al! En: is dat nou een eigen tuin met bloemenzee en groen gras zover het oog reikt? Het is duidelijk een afdeling in een ziekenhuis, en tegelijkertijd is er een huiselijke woonkamer met planten, twee banken, een groot vloerkleed, een eettafel met een fruitschaal, vaas met witte tulpen en een rood tafelkleedje. We staan weer bij de deur van de afdeling en ik kijk nog een laatste keer over mijn schouder. Dit wordt het dan. Ik vind het doodeng, maar voel toch de hoop dat ik hier eindelijk rust vind en me weer beter ga voelen.