Wie heeft het geld opgegeten?
Hoe een andere besteding van Nederlands ontwikkelingsgeld Afrika wél vooruit helpt

David Heyer laat zien dat de ontwikkelingshulp zoals Nederland die al decennialang geeft, veel zinvoller besteed kan worden. Met zijn jarenlange ervaring in de goede doelenwereld, heeft hij daar uitgesproken ideeën over. Zijn persoonlijke verhalen illustreren wat wel en wat niet werkt en hoe de manier waarop de Nederlandse overheid die hulp geeft, ten dode is opgeschreven. Aan doemdenkers, die hulp een druppel op een gloeiende plaat vinden, én de Nederlandse overheid, presenteert hij een nieuwe aanpak van denken die Afrika wél vooruit helpt. Op een manier zodat het geld niet 'wordt opgegeten.'

Politicoloog David Heyer werkt al meer dan twintig jaar in de goede doelenwereld. Talloze bezoeken aan Afrika hebben zijn ideeën over een rigoureus andere manier van 'hulp geven' gevoed. Als Hoofd Fondsenwerving en Programma's bij een ontwikkelingsorganisatie begeleidde en evalueerde hij allerlei projecten en programma's. Zijn conclusies over hoe een logge Nederlandse overheid decennialang ontwikkelingssamenwerking heeft ingericht zijn niet mals. Hij pleit voor een nieuw model waarbij NGO's, met hun specifieke kennis en lokale netwerken in Afrika, daarin het voortouw nemen.

Ik was in Kameroen en mijn werk als fondsenwerver zou een onverwachte wending nemen deze week.
Terwijl ik onder de gele ambulance van het ziekenhuis lag, bonsde mijn hart als nooit tevoren. Er was zojuist in de lucht geschoten door gewapende jongens.
Ik was uit de auto gesprongen nadat die tot stilstand was gekomen en lag er nu onder. Er was genoeg ruimte om te bewegen want het was een meer dan vijfentwintig jaar oude Toyota fourwheeldrive die hoog op zijn wielen stond. Instinctief had me dit de veiligste plek geleken, in deze situatie. Ik luisterde naar het opgewonden geschreeuw van zo’n vijftien tot twintig gastjes. Ze schreeuwden door elkaar. Ik keek naar de rand van de rode kleiweg en daar waar de bush begon, lag Linus Tangu, de goedlachse directeur van het ziekenhuis in Batibo die ik al meer dan tien jaar kende. Hij lachte nu niet. Hij keek angstig, lag op zijn zij en beantwoordde de agressiefste jongen in pidgin Engels. Zijn vertrouwde stem klonk nu ongewoon schril. Ik zag angst in zijn ogen.