Naar een groene economie
De economie als redder van klimaat en milieu

Dit boek rekent af met de vooronderstelling dat klimaat- en milieubescherming altijd ten koste zullen gaan van de economie.
Milieu- en klimaatkosten maken thans geen deel uit van onze kostprijzen. Maar na het corrigeren van deze weeffout in onze economie ontstaat er een nieuw economisch speelveld en zullen consumenten en bedrijven uit eigenbelang kiezen voor schonere producten en productiemethoden.
Besproken wordt hoe dat effectief kan worden vormgegeven en wat dat betekent voor onder andere klimaat en milieu, de reële en de financiële economie, recycling, innovatie, de inkomensverdeling en de economie als geheel.
De Europese Unie is als economische macht omvangrijk genoeg om deze transitie door te voeren en kan daarin een profijtelijke leidende positie innemen. Tevens kunnen zo honderden miljarden euro’s worden bespaard.

Ben Klinkenberg behoorde tot de categorie ‘eeuwige student’. Vaak van studie gewisseld omdat zijn interesse verschoof van scheikunde via economie naar psychologie (afgestudeerd) en aansluitend nog een driejarige opleiding lichaamsgerichte psychotherapie gevolgd.
Ben heeft altijd zelfstandig gewerkt. Eerst een eigen psychotherapiepraktijk, daarna organisatieadvies en interim management; de laatste jaren vooral op het gebied van duurzaamheid.
Ben zoekt altijd de kern van de zaak. Welke werkelijkheid schuilt er achter de gangbare ideeën en modellen? Waarom zoeken we allemaal oplossingen in één bepaalde richting? Vragen die bij hem vaak leiden tot fundamentele vereenvoudiging of een andere kijkrichting.
Ben heeft een vrouw, twee kinderen en een kat en speelt graag klassiek piano.

Vooruitlopend op de verdelingsvraag kan de vraag gesteld worden welke partijen het meeste recht hebben op deze gelden. Wie wordt er geschaad als iemand anders het milieu vervuilt?
Ik kan geen enkele reden bedenken waarom dat niet gewoon alle burgers zouden moeten zijn. En ik zou ook geen argument kunnen bedenken waarom iemand met een hoger inkomen of een groter vermogen meer belang zou hebben bij het behoud van onze planeet dan mensen met lager of zelfs geen inkomen, want ook bijvoorbeeld kinderen hebben recht op een schone planeet Aarde.
De meest logische uitkomst is dat al het geld dat door de BTV aan de economie wordt onttrokken gelijk over alle burgers binnen de BTV-grenzen, jong en oud, rijk en arm wordt verdeeld . Daarmee wordt het totaal besteedbaar inkomen direct, onbelast en fiscaal zeer eenvoudig hersteld.
Een dergelijke teruggave leidt dan tot een inkomensherverdeling. Mensen die veel vervuilende producten kopen, en dat zullen in de praktijk meestal de mensen zijn die meer uitgeven en waarschijnlijk dus ook een hoger inkomen genieten, zullen door hun consumptiegedrag (indirect) meer BTV betalen dan lagere inkomens, terwijl iedereen dan wel dezelfde toelage uit de BTV-pot krijgt.
Maar dat is in dit geval niet meer dan rechtvaardig. Meer-vervuilende mensen betalen dan meer dan minder-vervuilende mensen en de teloorgang van ons milieu raakt iedereen. Het is niets meer dan het ultieme gevolg van de stelling ‘De vervuiler betaalt.’