Bijna-Tokio

Bijna-Tokio begint met een beeld van een knappe jonge vrouw: Amami Seinobu. Ze staat op een oude zwart-witte klassenfoto die ons hoofdpersonage, de 18-jarige eindexamenstudent Rishki Tayame, in zijn hand heeft. Rishki kan niet bevatten waarom hij zo geobsedeerd is door haar. Onmiddellijk daarna gaat hij op schoolreis naar de Mount Huji. Terwijl hij in de klamme, zomerse bus mijmert over zijn ongelukkige leven in Bijna-Tokio ziet hij plots een fel, wit licht van de berg komen. Hij ontsnapt van zijn klas en klimt de berg op. Voordat het gelukzalige gevoel dat het licht hem geeft hem doet ontsnappen aan zijn oude leven in Bijna-Tokio, schiet het licht omhoog en kleurt de hemel ineens felrood. Voor hem staat Amami, naakt en dreigend als een beest.

Max wil gewoon de rest van zijn leven dit soort dingen schrijven. Hij maakt ook films, dus zijn schrijfstijl is beeldend. Zie het als een film, maar dan als boek. Hij was vroeger heel humanitair en spiritueel, en dat is ook de intentie waarmee hij Bijna-Tokio heeft geschreven. Om mensen 'het licht' te laten zien. Nu vind hij dat vooral heel zweverig en is hij als maker veel egoïstischer geworden. Hij wil gewoon absurde dingen schrijven, waar hij helemaal op los kan gaan en waar hier en daar elementen in zitten waarvan mensen vanzelf gaan denken: 'Oh wauw, daar bedoelt hij vast dit/dat/zus/zo' mee. En dan zit hij in zijn vuistje te lachen en kan hij zeggen: 'Iedereen ziet er wat anders in.' Maar uiteindelijk zit er WEL DEGELIJK een hele symbolische boodschap achter, eentje waarvan hijzelf niet eens zo bewust was tijdens het schrijven. Dat vindt Max zo mooi aan fictie schrijven: het gaat zijn eigen leven leiden. Laat het woord 'absurd' je trouwens niet van de kaart brengen. Hij schrijf graag absurde dingen, maar er moet wel een overlevingsstrijd aan te pas komen. Absurd en intens dus.

Ik ben helemaal alleen. De rode hel kijkt op mij neer. Hij hangt daar vervaarlijk en oppermachtig, als een uitgerekt, met bloed besmeurd zeil. Ik ben maar een schampere worm in zijn verdorde land van verderf. Hij is hier de baas. Ik kruip op ellebogen en voeten strompelend achteruit. Ik verlies de lucht niet uit het oog. Dunne, zwarte takken schuiven door mijn gezichtsveld. Voor altijd zal hij op me neer kijken. Ik wil weg, maar ik mag niet weg. Ik zal hier sterven en hier samensmelten met een verdorde boom. Tot die bij het lichtste zuchtje wind weggeblazen zal worden, in as opgegaan. Een dwarrelend stukje as dat steeds kleiner en kleiner wordt. Tot er niets meer van over is.
Alsof ze me roepen, zie ik twee duivelse ogen vanaf een stukje hoger bergopwaarts mij doorboren. Slechts een paar bomen voor mij. Net als de rode lucht, kijken deze twee ogen op mij neer. Maar dit is niet de serene verdoemenis van de lucht waarmee deze twee ogen naar me kijken. Dit is woede. Ziedende woede. De ogen van een maniak. Mijn hart verstart.
De ogen rijzen op. Het is een vrouw. Ze is naakt. Het rode licht valt op haar olijfkleurige huid. Haar lange, gitzwarte haar hangt doods langs haar goed gevormde borsten. Haar sierlijke heupen leunen op haar lange, slanke benen, die glanzen in de rode gloed. Maar hoe mooi ze ook is; ze boezemt mij doodsangst in. Amami Seinobu.
Mijn kaken trillen. Ik kan mijn lippen niet op elkaar houden. De kilte van haar blik zou mijn adem nog laten condenseren. Ik voel al mijn kracht verdwijnen. Het enige wat er nog over is van mij, is mijn grootste angst die nu oplaait en mijn hele lichaam en zelfs mijn geest in beslag neemt. Ik zal hier voor altijd liggen, in deze rode hel en Amami zal altijd zo naar mij kijken.