Hey Maurice
Tijd te kort? Pak nu een gratis uur!

Het leven van Helena loopt eerder naast, dan op wieltjes. Drie drukke kinderen, een man die schijnbaar alleen maar oog heeft voor zijn eigen technowereld en een uitzichtloze job waar ze zich dagelijks weer doorheen moet slepen. Gelukkig is er Maurice. Haar trouwe, gemodificeerde Google-assistent, die haar dag net iets soepeler laat verlopen. Koffie zetten, brood roosteren, vervelende kantoorklussen opknappen, Maurice kan het allemaal. Maar wat Helena echt nodig heeft is tijd. Een extra moment om wat meer aandacht te besteden aan haar uiterlijk, haar gezin en haar carrière. Maurice ontwikkelt een app die op haar commando de wereld op pauze zet. Een uur lang geen beweging, geen geluid. Handig. Toch?

Ilse Croughs is mama, echtgenote, leerkracht, dochter, zus, nicht, buurvrouw, hartsvriendin, maar ook kok, verpleegster, psycholoog, personal shopper, partyplanner, taxichauffeur, schouder om op uit te huilen, rampgeval, poetsvrouw, binnenhuisarchitect, organiser, hovenier, bankier, mediator, dierenverzorger, technieker, huiswerkbegeleider, conciërge, sloddervos, diva divine en alles wat er verder ook maar nodig is om de boel draaiende te houden. Ze schreef dit boek voor alle vrouwen en mannen, die, iedere dag opnieuw deze maskers met bovennatuurlijke waardigheid dragen.

“Die van de bijtjes,” zeurt een jongetje dat in de kar zit bij zijn hoogzwangere moeder. De vader van het gezin staat met zijn handen in zijn zakken toe te kijken. Naar mij. Onbeschaamd haalt hij zijn tong over zijn lippen. Jakkes. Focus Helena, cornflakes. Die van de krokodil staan zoals steeds weer op de bovenste plank. Ik steek mijn hand uit, maar helaas schiet ik drie centimeter te kort. Of, zoals mannen als dat exemplaar achter mij zouden zeggen, acht centimeter. Dan maar weer op zoek naar een trapje. Ik ril bij de gedachte aan zo’n veel te fragiel supermarktgedrocht, met van die wieltjes die enkel inklappen als je op het exact juiste moment genoeg gewicht in de schaal weet te leggen. De minste aarzeling kan hierbij fataal zijn. Nog voor ik de kans heb om verder te lopen, neemt de man het enige pak krokodillencornflakes van het rek. Even denk ik nog dat hij het aan mij zal geven, maar terwijl hij me strak blijft aankijken, gooit hij de doos in de kar van zijn vrouw. “Ik wil die van de bijtjes,” probeert de jongen nog, maar de strenge blik van zijn vader legt hem onmiddellijk het zwijgen op. Wat een bullebak. “Ik ga al naar de auto,” verkondigt de man vervolgens doodleuk. De vrouw schuift gelaten met haar overvolle kar achteraan de rij van zo’n twintig kilometer bij de kassa aan. Voor dit soort mannen mogen ze van mij de legerdienst terug invoeren. Levenslang. In Siberië. Met alleen een Speedo aan en dan in de sneeuw … Maar wacht eens, ik kan natuurlijk wel even helpen. “Stop,” fluister ik achter mijn hand. De winkel verstijft. Als een groot, uit de hand gelopen schaakspel, staan de mensen als pionnen verdeeld over het bord. Ik neem de doos van de bijtjes en verwissel ze met die van de krokodil in de kar van de vrouw. Onder de trui van de bullebak stop ik nog vlug een tube aambeienzalf en een pakje vrouwenslipjes. Laat hem deze combinatie dadelijk maar eens uitleggen aan de kleerkast bij de uitgang.