Het naamloze graf
Een zoektocht waarbij waarheid de fictie overtreft

Tijdens een fietsuitstap maakt de auteur een tussenstop om een oud kerkhofje te bezoeken. Daar merkt hij een graf op, van een heel jonge vrouw, waarvan enkel nog een foto rest op de zerk. Het feit dat iemand al zo lang anoniem begraven is, en misschien wel vergeten zou zijn, raakt hem emotioneel. Hij besluit dan ook om meer gegevens hierover te verzamelen en het idee ontstaat om er tevens een boek over te gaan schrijven. Dat het geen gemakkelijke opdracht zal worden beseft hij ten volle maar volhardend zal dit tot resultaat leiden.

Dit is het eerste boekwerk van François Blanckaerts die er van houdt om het leven in al zijn gelukkige en dramatische vormen weer te geven. De auteur
gaat zonder veel omwegen of uitgebreide omschrijvingen, met deze soms wel gevoelige informatie, op zijn doel af zodat het voor de lezer steeds boeiend blijft en niet gaat vervelen. Graag laat hij fictie en realiteit onmerkbaar in elkaar overgaan wat steeds een waarborg betekent voor een verrassend einde.

Het kruis zelf stond nog mooi rechtop en in het midden ervan bevond zich een licht aangetaste, maar nog voldoende duidelijke foto van een meisje of een jonge vrouw. Zoals het bij vele andere oude graven wel het geval was, betrof het hier geen sombere aanblik, want ze keek me fier en met indringende ogen aan alsof ze iets wilde zeggen. Ik moet toegeven dat ik hierdoor erg gefascineerd was en vond het triest dat deze jonge dame mogelijk zo’n korte levensloop had gekend. Mijn interesse veranderde echter in een zekere teleurstelling toen duidelijk werd dat er helemaal geen graftekst meer aanwezig was. De sporen waar de stenen naamplaat was bevestigd geweest waren nog wel zichtbaar maar verder was er geen informatie over de persoon zelf te vinden. Het wekte bij mij een gevoel van onbehagen op te weten dat deze jonge vrouw daar in de volledige anonimiteit begraven lag.
Geen mens die het nog wist en wie weet hoe lang al. Toch heeft zij geleefd zoals u en ik en is zij hopelijk ook gelukkig geweest. Aan de jaartallen op de omringende graven te zien was zij hoogst waarschijnlijk gestorven tussen 1925 en 1930.
Zeer getroffen hierdoor voelde ik een soort drang om hierover meer te willen weten. Op welke wijze dat moest gebeuren was mij toen totaal onbekend, evenals het feit dat er tevens enkele jaren zouden voorbijgaan vooraleer ik meer over deze persoon zou vernemen. De jonge dame op de foto moest en zou haar naam terugkrijgen.
Thuisgekomen bleven mijn gedachten nog steeds bezig met het onderwerp dat voor de meeste mensen een taboe betekent, namelijk de dood. Waarom hield dit gegeven mij zo in de ban en boezemde het me tegelijkertijd een intense angst in. Denkelijk gaat dit terug naar mijn prille kindertijd.