De Rebellen van Tìr

Vijf jonge droomkinderen groeien op in de twee verschillende werelden van Tìr. Fleur en Sam raken bevriend in de kleurige bloemenvelden van Solas, de kant van het licht. Romald, Xeno en Safira vechten voor hun bestaan in Dorcha, de kant van het duister. De twee delen zijn strikt gescheiden en waar iemand geboren wordt, bepaalt de rest van hun bestaan. Maar de vijf droomkinderen beseffen al snel dat niet alles zwart en wit is, en dat er vreemde redenen zijn voor de splitsing tussen Solas en Dorcha. Daarom zullen ze er alles aan doen om samen te werken en van Tìr opnieuw één geheel te maken.

Jade Delecluyse (°1996) is leerkracht Engels en woont in Brugge. Ze houdt van lezen, schrijven en series bingen. Iedere zomer reist ze naar Groot-Brittannië en Ierland om rond te trekken en te kamperen. Ze haalt haar inspiratie voor de wereld van Tìr dan ook bij de glinsterende meren van het Lake District, de mistige watervallen van Skye en de ruwe bergtoppen van de Schotse Highlands. Ze schreef dit boek tijdens de quarantaine, tussen het bakken en online lesgeven door. Eerder schreef ze al "Terug naar Tìr", dat zich ook in deze magische wereld afspeelt.

De zon raakt de heuvel in de verte.
Sam kijkt verschrikt op. “We zijn laat, we zouden beter terugkeren.”
“Oké dan,” zucht Fleur, “maar probeer deze keer tenminste te winnen.”
Sam is al opgestaan en begint snel weg te sprinten.
“Hé, valsspeler!” gilt Fleur hem achterna. “Dat zet ik je betaald!”
Ze zet de achtervolging in.

Die avond zitten Fleur en Sam voor het haardvuur en luisteren aandachtig naar Cura, Fleurs moeder.
Ze vertelt hen wat het betekent om een droomkind te zijn.
“Vroeger reisden droomkinderen en Laoch vaak naar de andere wereld, Domhan,” zegt Cura op spookachtige toon. “Daar komt ook de naam ‘droomkind’ vandaan, omdat het reizen naar Domhan gebeurt terwijl je slaapt. Niemand behalve wij kan dit doen, daarom worden alle droomkinderen ook getraind tot Laoch.”
“Domhan is een gevaarlijke plek, waar mensen allemaal dicht op elkaar leven, en waar natuur zeldzaam is. Deze laatste honderd jaar zijn nog gevaarlijker geworden daar. De mensen hebben ijzeren machines en wapens, waar je niet met zwaarden of bogen tegenop kunt. Dus hebben de leiders van Tìr beslist dat niemand nog naar Domhan mag reizen. Enkel als ze speciale toestemming van de koning of koningin krijgen.”
“Wauw,” fluistert Fleur in Sams oor. “Ik hoop dat ik dat later zal mogen doen.” Sam kijkt haar wat angstig aan. “Ik niet, hoor, het klinkt eng,” fluistert hij terug.
Cura glimlacht en stelt hem gerust. “Je zult dat zeker niet moeten doen, Sam. Jullie zullen in de opleiding leren hoe je de reis maakt, maar er is al honderd jaar geen enkele Laoch meer in Domhan geweest.”
Fleur glimlacht dromerig en zegt: “En toch hoop ik dat ik zo’n missie zal krijgen. Ik kan niet wachten tot ik een Laoch ben.”