De Koerier
De groeipijnen van Cycile, overheerst door de geestelijke belasting naar volwassenheid

Cycile groeit op in een achterstandswijk waar onderwijs voor meisjes geen prioriteit is. Gelukkig geloven haar ouders wel in de educatie van hun dochter. Als ze nablijft voor extra lessen wordt ze door de leerkracht meerdere malen seksueel misbruikt. Mentaal loopt ze daardoor achter op de versnelde groei van haar lichaam, terwijl ze nog zo graag kind wil zijn. In haar groei naar volwassenheid, worstelt ze ook met het spanningsveld zwart-wit. Ze kan vooral moeilijk omgaan met de afwijzing van de donkere man die liever de witte vrouw kiest als partner. Ze vindt houvast in de werken van Frantz Fanon. Hierdoor is ze gesterkt om het beeld van zwart zijn is mooi vast te houden, terwijl de maatschappij haar steevast als inferieur blijft zien. Haar boodschap naar moeders toe is om meer betrokken te zijn bij de groei van hun dochters naar volwassenheid.

Reginald Zaandam is geboren in de Republiek Suriname. Hij vertrekt in 1979 naar de Nederlandse Antillen, waar hij met natuurlijk overwicht lesgeeft in het voortgezet onderwijs. Hij is nu gepensioneerd, woont in Caribisch Nederland en is nog altijd een verwoede lezer. De openheid waarmee hij inhoud geeft aan de personages in zijn boeken, is een aanwijzing van hoe hij zelf in het leven staat. In De Koerier creëert hij diverse spanningsvelden, van waaruit hij de groeipijnen en de daarbij overheersende geestelijke belasting die Cycile ondergaat in haar groei naar volwassenheid beschrijft. De lezer krijgt daarnaast een specifieke kijk op de Franse postkoloniale tijd op Saint Besançon. Verder benadrukt hij de emotionele druk waarmee Cycile worstelt om vast te houden aan ‘zwart zijn’ is mooi in een maatschappij die haar als inferieur blijft zien.

Bij terugkeer op de luchthaven van St. Michael werd hij aangehouden en nadat zijn koffer doorzocht was werd hij gearresteerd, omdat hij verdovende middelen in zijn koffer had. Met tranen in de ogen vervolgde ze met: "Ik ken mijn zoon. Hij is een hardwerkende jongeman en bemoeit zich niet met die rommel. Ik ben er zeker van dat iemand hem erin geluisd heeft. Wat ik zo erg vond was het feit dat ik helemaal van Saint Besançon gereisd ben naar St. Michael en ik hem niet mocht zien. Die harteloze klootzakken hadden geen oor noch gevoel voor het leed van een moeder. Hun onderbouwing was eenvoudigweg dat zolang hij in voorarrest was, hij geen bezoek mocht ontvangen." Ik had een vage voorstelling van wat ze emotioneel meemaakte. Los van het feit of haar zoon schuldig of onschuldig was, kon ik begrijpen dat ze als moeder de realiteit niet wilde accepteerde. In haar ogen was en bleef haar zoon onschuldig. Dit is de onvoorwaardelijke liefde en het begrip dat een kind bij de geboorte van de moeder meekreeg. Ik was daarna in gedachten verzonken, want ik vroeg me af of dat pakje in mijn koffer ook verdovende middelen bevatte. Was het een toeval dat ik zogenaamd als vrouw van die mulat meeliep en dat ze me daarom niet hadden aangehouden? Ik kreeg het benauwd bij de gedachte dat ik ook kon worden aangehouden en wat dan? Was dat de reden dat moeder zo ontdaan was kort voor en bij mijn vertrek? Het kon er bij me niet in dat mijn moeder willens en wetens me had blootgesteld aan de mogelijkheid dat ik werd aangehouden voor het transport van verdovende middelen. Mocht dat het geval zijn dan was het ook van belang te achterhalen, waarom moeder en vader me aan dat gevaar hadden blootgesteld. Een lichte mate van woede kwam in me op, omdat ik niet wilde accepteren dat mijn ouders me dat aandeden. Welke prijs in dit leven kan rechtvaardigen dat je jouw kind dit aandoet. De vraag waarmee ik zat was hoe dit bij moeder te achterhalen of dat wel het geval was met dat bewuste pakje. De vervolgvraag was wat dan te doen als dat door haar bevestigd werd. Dit verraad zou ik heel moeilijk kunnen bevatten en erger nog, zou ik in staat zijn begrip daarvoor te hebben? Ik was hierdoor bang voor de waarheid, want de relatie met mijn moeder was hecht en me heilig. Aan de andere kant wist ik dat zolang ik geen uitsluitsel hierover had, die argwaan me zou blijven tarten. Na de landing wenste ik de bedroefde moeder veel sterkte toe en hoopte van harte dat het wel goed kwam met haar zoon. In gedachten verzonken stond ik in de rij van de paspoortcontrole. Ietwat afwezig nam ik daarna mijn koffer van de bagageband, want het verhaal van die oude vrouw hield me bezig. Verder peinsde ik erover hoe moeder met mijn vermoedens te confronteren. Ik keerde terug naar de realiteit toen ik bij de douanecontrole uit de rij gehaald werd voor extra controle. Aangezien ik niet de enige was dacht ik dat het een routinehandeling was, dus maakte ik me geen zorgen. Wat wel opvallend was, was het feit dat eenieder die uit de rij gehaald werd donker van kleur was en dat vond ik naast opvallend ook wel erg typerend. Na ongeveer een half uur wachten werden onze koffers helemaal overhoopgehaald en daarna was het de bedoeling dat we zelf alles weer inpakten. Dit laatste nam ik niet stilzwijgend aan en maakte duidelijk dat hoewel ik alle begrip voor de steekproef als deel van hun werk had, zou er toch wel enige begrip en medewerking moeten zijn bij het inpakken van de bagage. Dit viel niet in goede aarde bij de dienstdoende ambtenaar. Ik werd wederom afgezonderd met de mededeling dat ik onderworpen zou worden aan een algehele lichaamsdoorzoeking. In eerste instantie had ik niet door wat dat allemaal inhield. Ik werd naar een afgezonderde kleine ruimte gebracht, waar ik weer zeker een kwartier moest wachten. De deur ging open en er kwam een vrouwelijke ambtenaar binnen met latex handschoenen aan en dat vond ik nogal vreemd. Ik werd opgedragen me van alle kleding te ontdoen. Ik bleef haar aankijken. “Moet ik enkele collega’s vragen om je een handje te helpen?" Ik begreep de ernst van de zaak en kleedde me langzaam uit. Daar stond ik dan in mijn slipje en bh voor haar. Met een vernederende grijns op het gezicht schreeuwde ze mij toe: “Madame, alle ondergoed uit!” Toen ik volledig naakt met mijn handen over mijn borsten voor haar stond commandeerde ze me mijn handen langszij te zakken. Daar stond ik dan, poedelnaakt voor deze wildvreemde vrouw die zo te zien ook genoot van dat aangezicht.