In een cocon van vloeibaar glas

De vader van de hoofdpersoon krijgt op zekere dag ontslag als lasser bij de firma Drijfhout. ’s Avonds ­ na het achtuurjournaal ­ bekent hij zijn gezin dat hij het eigenlijk niet zo’n ramp vindt, dat ontslag, want nu kan hij worden waar hij altijd van gedroomd heeft: kunstschilder. Vanaf dat moment krijgt de hoofdpersoon twee soorten dromen waarvan hij vermoedt dat die te maken hebben met de onthullingen van zijn vader op die bewuste avond. In het tumult rond het massaontslag bij de firma Drijfhout ontmoet hij in een café een zekere Harry. Samen bedenken zij een plan om grip te krijgen op die dromen en op het verleden van zijn vader. Een complex plan wordt dat, waarbij oom Ferdy van cruciaal belang is. Maar hoe vaak kan een mens eigenlijk geboren worden?

"Ik ben in 1944 geboren in Leeuwarden. Ik was werkzaam als chemisch analist en later als wiskundeleraar. In 1993 debuteerde ik met de roman Ontaarde cirkels. Van mij verschenen verder een novelle, een kort verhaal en nog vier romans waarvan Theodroom en Een stap voorwaarts, twee opzij eveneens door Boekscout zijn uitgegeven. Ook publiceerde ik in een aantal bladen."

Nu ik in de deuropening sta, besef ik dat er in mijn leven een barst ontstaan is die niet meer te lijmen is. Het begint al na het passeren van de deuropening. De mevrouw die nog steeds mijn hand vasthoudt, gaat mij voor en trekt mij mee een trapje af. Niet gewend aan traplopen, is elke tree een schok. Ook is het hier kouder dan in ons kamertje. Een vraag daarover durf ik niet te stellen. Over deze hele onverwachte actie kan ik trouwens geen vraag stellen. Andere woorden dan ‘mevrouw’, ‘kijk’ en ‘vogeltje’ heb ik nooit geoefend. Meer was ook niet nodig. Pas wanneer ik beneden aan het trapje ben, durf ik de ruimte in te kijken. Een langgerekt vertrek waarin de lichtsterkte niet veel verschilt van die van ons kamertje. Van de wanverhouding tussen de breedte en de lengte van deze ruimte word ik erg onzeker. Langs de wanden blankhouten kasten met laatjes waarvan de koperen knopjes zwak oplichten. Dat de vloerbedekking hier even zacht is als in ons kamertje stelt mij enigszins gerust. Nog een paar stapjes doen we en dan staan we voor een glazen vitrine. De mevrouw laat mij even los en haalt dan uit de zak van haar mantelpak een sleuteltje. De glazen zijwand van de vitrine blijkt een metalen cilindertje te bevatten waar dat sleuteltje in past. De mevrouw draait het sleuteltje om en opent met een voorzichtigheid die bij glas past het deurtje. Voordat ik er erg in heb zeg ik: "Kijk, vogeltje." Maar de mevrouw zegt: "Nee, visje." Ze gebaart dat ik me klein moet maken - doet dat ook voor - en duwt me dan, drukkend op mijn schouders, naar beneden. Gehurkt zit ik voor de glazen vitrine waarin ik allerlei tinten rood kan onderscheiden. Dan geeft ze me een klein zetje tegen mijn kont en op handen en voeten kruip ik naar binnen. Mijn vingers grijpen in heel zachte stof. Wanneer ik mij omdraai om gehurkt tegen de wand te gaan zitten, zie ik dat de mevrouw de glazen deur afsluit en het sleuteltje in haar zak stopt. Dan neemt zij de vier treetjes omhoog en doet de deur van ons kamertje achter zich dicht.