Als er geklopt wordt, doe ik open

In Als er geklopt wordt, doe ik open maakt de lezer kennis met een niet alledaagse vorm van therapie. In een kelder storten patiënten hun zielenroerselen uit in een braakbak terwijl de hoofdpersoon met messen op een karkas insteekt en een lawaaiorgel bedient. Deze patiënten lijden aan bizarre kwalen. Zo melden zich onder anderen een man die denkt dat zijn hoofd een oksel is en de uitvindster van het lanital die uiteindelijk in de geraniums terechtkomt. De inhoud van de braakbakken gaat in koffers die de hoofdpersoon aanbiedt aan zijn gestorven dienstmaatje die alles moet vermalen. Maar wie heeft uiteindelijk wie genezen?

"Ik ben geboren in Leeuwarden in 1944. Ik was werkzaam als chemisch analist en later als wiskundeleraar. In 1993 verscheen mijn debuutroman Ontaarde cirkels. Van mijn hand verschenen verder een novelle, een kort verhaal en nog vijf romans waarvan Theodroom, Een stap voorwaarts, twee opzij en In een cocon van vloeibaar glas eveneens door Boekscout zijn uitgegeven. Ook publiceerde ik in een aantal bladen."

Nee, ik zal precies zoals Efvantee het mij gezegd heeft, het roestvrijstalen deksel openen zodra er gebonk klinkt, de braakbak met het juiste nummer voor de opening schoppen en dan doorgaan met het bewerken van het karkas. Ik zal moeten doen alsof de patiënt mij bij mijn werk stoort, dat hij nog van geluk mag spreken dat ik zo aardig ben hem een braakbak voor zijn kanis te schuiven maar dat intussen het werk wel door moet gaan. Tussen mijn hak- en snijwerk door zal ik het paneel met de hendels naar believen bedienen. Ik zal er een inferno van maken, ik zal de kelder laten sidderen. Vleeshakkend, zal ik explosies teweegbrengen. Ik zal zowel Boyle als Gay-Lussac tot het uiterste op de proef stellen. Ik zal ­ stoom afblazend - het roestvrijstaal testen op zijn corrosievastheid. Snijdend en hakkend, zal ik nooit ingaan op de verhalen van de patiënt, nooit zal ik hem gelijk geven. Ik zal hem daarentegen belachelijk maken, hem uitvloeken zelfs. Ik zal hem tegen z'n leren kop schoppen. Ik zal geen gevleugelde woorden tegen hem spreken. Integendeel. Mijn vocabulaire zal bol staan van woorden als lulhannes, klepzeiker, kloothommel en alles wat me maar, al hakkend in het karkas, te binnen schiet. Af en toe zal ik met harde hand het deksel van de stalen cilinder vergrendelen en niet ingaan op het verschrikkelijke gebonk en geschreeuw, maar doodgemoedereerd onderuitgezakt in de mooie luie stoel gaan zitten om met de zachte handdoeken het gezicht te betten. Ik zal een slok drinken nemen en pas als de patiënt bijna hysterisch is, het deksel weer openen om dan vervolgens vreselijk tegen hem te keer te gaan. Zo denkt Efvantee zijn therapeutische landje te kunnen camoufleren.