Waarom..? Krijgen stille moorden toch gehoor?

Bij de vraag "waarom" moet men dikwijls het antwoord schuldig blijven. Waarom moesten die personen op het instituut voor doven om het leven worden gebracht? Wordt in die stille wereld van doofheid door de rechercheurs van het bureau St. Michielsgestel het antwoord gevonden? De spanning in dit boek is goed opgebouwd waardoor de lezer mee moet denken. Je voelt jezelf een detective waarbij je nieuwe puzzelstukjes hoopt te vinden. Het is een spannend geschreven misdaadroman met een eigen karakter. Dat komt doordat het deels afspeelt op het instituut voor doven en er wordt gesproken over gebarentaal. De ontknoping is verrassend.

"Op vijfjarige leeftijd werd ik doof door een hersenvliesontsteking. Mijn jeugd bracht ik door op het Instituut voor doven te St. Michielsgestel. Daar beleefde ik wat jaren later aanleiding was tot het schrijven van mijn eerste boek Elf jaar en twee maanden. Ik kreeg de smaak te pakken en schreef ook deze tweede roman. Het is een fictief verhaal van mysterieuze moorden dat zich afspeelt op en rondom het Instituut voor doven te St. Michielsgestel."

Opeens horen ze verderop voetstappen in de gang naderbij komen.
Alle gangen in het instituut hebben een granieten vloer. Voetstappen van harde zolen zoals die van klompschoenen zijn dan duidelijk hoorbaar. De meeste dienstmeisjes op het instituut dragen zulke schoenen. Van Calker kijkt verschrikt op en zegt: ‘Dat is Andrea.’
Van Zon staat gelijk op en gaat opzij van de deur staan en houdt zijn vinger op zijn mond. Iedereen kijkt afwachtend naar de deur. Even horen ze niets meer en gaan ze ervan uit dat de persoon stil staat. Van Zon zegt zacht tegen Schilder en Van Loenen dat ze bij hem moeten komen staan opzij van de deur.
‘Marja, jij achter mij. Annemiek aan de andere kant van de deur.’
Nadat ze dat gedaan hebben zegt hij tegen Van Calker: ‘Als het Van Gerwen is, blijf rustig zitten, wij zijn bij je, oké?’
Weer horen ze de voetstappen naderbij komen en stilstaan voor de deur van de ziekenkamer. Van Calker kijkt met een verschrikt gezicht naar Schilder en vervolgens naar de deur. Schilder geeft haar een teken met haar handen dat alles goed komt. Van Calker ziet de deurkruk langzaam naar beneden gaan. De deur gaat op een ruime kier open en het hoofd van Van Gerwen kijkt om de hoek. Als zij Van Calker nog steeds op het bed ziet zitten, zegt ze: ‘Zo, zit je daar nog.’
Met grote stappen staat ze voor het bed en zegt: ‘Ik zeg je het nog een keer.
Als je aan wie dan ook vertelt wat hier gebeurd is, dan zal je daar heel veel spijt van hebben, is dat begrepen, ja?’
Gelijk pakt zij Van Calker bij haar armen en schudt haar heen en weer.