Dansen met de bruid

Paul van Velzen woont alleen met zijn dochter die met het Syndroom van Down is geboren. Pauls leven is vol twijfel en wroeging om wat hij zijn vrouw aandeed die aan kanker is gestorven. Hij probeert te vluchten in zijn passie: een oude Volkswagen. Ook met de dominee heeft hij een moeizaam contact. Hij probeert krampachtig zijn best te doen maar faalt elke keer. Ook zijn relatie wil maar niet vlotten. Na veel tegenslagen, waarbij een brand een grote rol speelt, moet hij een keuze maken.
'Dansen met de bruid' is een boeiende, ontroerende en met zwier geschreven roman van rasverteller Johan Sinke. Vooral het eind van het boek is indrukwekkend  zowel door de schrijfstijl als de boodschap.

"Ik begon als verslaggever bij het Zeeuws Dagblad. Via gemeentefotograaf van Middelburg werd ik audiovisueel medewerker bij de PZEM (nu DELTA). Ik maakte audiovisuele producties en schreef voor het personeelsblad. Ook verzorgde ik  radioprogramma's en uit die tijd stamt mijn boek 'Dolend in de tijd', met verhalen, gedichten en fotocollages. Naast fotograaf en schrijver ben ik Jazzmuzikant. Behalve 'Dolend in de tijd' schreef ik de roman 'Apen met hoeden op' en in voorbereiding is 'Een taart in het prikkeldraad', een fictief verhaal over het verzet in Middelburg tijdens de Tweede Wereldoorlog."

Het is vreemd en huiveringwekkend als je op een keer wakker wordt en je realiseert dat op die dag je geliefde zal overlijden. Het heeft iets van een vooropgezette macabere executie, wat het dan ook in zekere zin is. Gruwelijk is dat. Je weet dat de klok doortikt en meedogenloos straks het uur zal slaan waarop het zo ver zal zijn. De dokter zal komen en de verlossende injectie geven. Dan staat alle leven stil en is ineens alles zomaar afgelopen. Dat zal je onwillekeurig denken, want dat lijkt dan zo, maar dat is niet waar, want voor jou gaat het leven nog gewoon door. Het zal alleen maar stil zijn in de kamer waar ze dan opgebaard zal liggen. De handen gevouwen over haar borst. Haar lichaam gewassen en met haar zonnigste jurk aan. Haar lange blonde haren netjes en zorgvuldig geborsteld. De glimlach op haar mond is niet echt, maar geboetseerd door iemand die haar voor het laatst verzorgd heeft. Als een toneelmasker, zoals hij er al zoveel heeft gevormd. De gordijnen zijn gesloten en op de tafel staat een brandende kaars naast een boeket witte rozen. Maar er zal wel iets afgesloten zijn wat nooit meer terug zal kunnen komen. Nooit meer samen, nooit meer plezier, nooit meer leed. Nooit meer iets kunnen vragen. Nooit meer spijt hebben van iets wat je gezegd hebt en dat beter niet had kunnen doen. Nooit meer spijt hebben van iets wat je niet hebt gezegd maar dat beter wel had kunnen doen. Geen gesprekken knus op de bank over koetjes en kalfjes of over de moeilijkheden die je met je dochter elke dag ondervindt en die je met elkaar veel beter kon oplossen dan alleen.
Ja alleen, want jij blijft alleen over en alleen zul je verder moeten.